Okiem pajęczycy - „Zima”, cz.9 - ostatnia!

   Na powitanie wędrowców wyskoczyły od razu Isia i Ipcia. Szalały przy bramie doczekać się już nie mogąc powrotu Zosi i Grzesia oraz Uzi z Acusiem. A ponieważ wagą i wielkością niewiele już swym rodzicom ustępowały, to i nie dziwota, iż skoczywszy na strudzonych, słabych niczym zgrzybiali staruszkowie gospodarzy przewróciły ich na wstępie i korzystając z okazji dokładnie wylizały twarze swych bezbronnych opiekunów. Och, jak ciężko im było z tej pozycji horyzontalnej się wykaraskać i nie zostać ponownie w śnieg powalonym. Gospodarze na zmianę śmiejąc się i prosząc o zmiłowanie opędzić się nie mogli od tak entuzjastycznie witających ich, półrocznych szczeniaków. Wreszcie zostawiwszy na ziemi plecaki i torby, pomagając sobie wzajemnie stanęli na drżących ze zmęczenia nogach i popatrzyli na swe gospodarstwo. Nic się w nim na pierwszy rzut oka przez te kilka godzin ich nieobecności nie zmieniło. Jednakże gdy tylko weszli do drewutni, w której Ipcia z Isią zwykły sypiać na stojącej tam od lat wygodnej kanapie ich oczom ukazał się następujący, mrożący krew w żyłach widok. Kompletnie rozszarpane leżysko przedstawiało sobą obraz nędzy i rozpaczy. Psiaki nudząc się widać podczas tego czasu, gdy nikogo w domu nie było a może z rozpaczy i złości zniszczyły kompletnie stareńką, lecz jakże przydatną dotąd kanapę. Rozwlekły na wszystkie strony podszycia i gąbki, na światło dzienne wystawiając sprężyniasty szkielet wersalki. Dzieło destrukcji wykonane było z ogromnym staraniem i zapałem!

- Podcięły gałąź, na której siedzą! – jęknęła na poły rozśmieszona na poły zrozpaczona gospodyni, przemyślając już, na czym psiaki teraz spać będą, skoro kanapa do niczego już się nie nadaje. Isia z Ipcią ze względu na to, że czasami nadal zdarzało im się zsikać w domu sypiały w koziarni. Tam mogły nocą robić, co chciały a było im w tym pomieszczeniu o wiele cieplej, niż gdyby miały nocować w budach.

- Wypcha się ją na razie sianem, przykryje starym kocem i może jakoś do wiosny wytrzyma. Potem jej drewniane części spalimy a resztę w czarnych workach wywalimy. Dobrze, że śmieciarze przyjeżdżają co miesiąc. Do wiosny już niedaleko! A wiosną maluchy będą mogły już sypiać w budzie razem z rodzicami! Albo nawet zbuduję dla nich nową budę, jakby Uzia z Acusiem wpuszczać ich nie chciały! – pocieszył ją gospodarz, pieszcząc nieustannie cieszące się do niego niczego nieświadome destruktory!

   Gospodarze westchnęli i zajrzawszy jeszcze do spokojnie przeżuwających siano kóz oraz do rozgdakanych na ich widok kur do domu nareszcie się skierowali wlokąc za sobą przeraźliwie ciężkie plecaki oraz torby. Opędzać się przy tym musieli od wielce zaciekawionych ich zawartością szczeniaków oraz zazdrosnych o uwagę opiekunów dorosłych psisk.

   I oto nareszcie byliśmy w domu. Uzia z Acusiem od razu rzuciły się do wiadra z wodą i chyba wypiły z połowę, tak były po tej wielogodzinnej wędrówce spragnione. Maluchy natychmiast poszły w ich ślady, bowiem pozostawiona specjalnie dla nich w uchylonej drewutni woda zdążyła pokryć się grubą warstwą lodu. Dziesięciostopniowy mróz panujący w owym dniu na Pogórzu ubierał drzewa i pola w prześliczny płaszczyk szadzi, jednak zimno było przejmujące. Takoż i w domu lodowatym chłodem zawiało, co gospodarze poczuli ledwo wyswobodzili się ze swych wierzchnich okryć. Na moje szczęście Grzesiek porzucił swoją kurtkę na krześle kuchennym, z czego skwapliwie korzystając szybciutko wydostałam się z kaptura i przelazłszy sobie tylko znanymi pajęczymi ścieżkami usadowiłam się w kryjówce między szafkami. Miałam tam schowaną na czarną godzinę wielką, tłustą muchę, która przedwcześnie kilka dni temu obudziwszy się z zimowego snu od razu w moje sidła wpadła. Jakże byłam szczęśliwa mogąc się nareszcie posilić i zagłuszyć dotkliwe burczenie w pustym brzuszku. Schrupawszy ze smakiem pysznego owada zajęłam się swoją toaletą oraz obserwacją poczynań mieszkańców tego domu.

   Gospodarz pojękując na drżących ze zmęczenia nogach powlókł się do kotłowni i najszybciej jak się dało rozpalił w piecu. Potem wrócił do kuchni i w poszukiwaniu czegoś nadającego się do picia chwycił po prostu za czajnik i przechyliwszy ku ustom jego dzióbek głośno łykając wychylił całą zawartość.

- Zaraz zrobię nam herbaty! – stęknęła gospodyni, która przysiadłszy na chwilę na kanapie w pokoju obok usiłowała się podnieść a nic a nic się jej to nie udawało. Słaba była biedulka bardzo a na dodatek strudzone wyprawą Uzia z Acusiem układając się na dywanie przyległy jej stopy i teraz starała się na tyle ostrożnie wstać by nie obudzić kochanych niebożąt śpiących snem sprawiedliwych.

- Grzesiu! Chodź mi tu pomóż, bo taka jakaś zrobiłam się ciężka, jakbym tonę ważyła! – poprosiła wyciągając do gospodarza dłonie.  Ten podszedł do żony chwiejnym krokiem i pochyliwszy się nad nią szepnął by mocno objęła go za szyję a potem pomógł jej powstać i przekroczyć nieprzytomne psiska. 

   Tymczasem szczeniaki nic sobie ze zmęczenia gospodarzy nie robiąc namolnie domagały się ukrytych w plecakach smakołyków. Wsadzały ciekawskie pyski w czeluści toreb i popiskiwały popatrując na Zosię i oblizując się łakomie. Ta wyjęła na stół reklamówki z kurzymi korpusami i pomagając sobie nożem rozszarpała i pocięła kilka z nich na części a potem napełniła nimi psie miski.  Słysząc smakowite chrupanie kości, jeszcze przed momentem padnięte dorosłe psiska powstały jakby je prąd kopnął i dołączyły do uczty. Także śpiące dotąd na fotelach koty rozmiałczały się pożądliwie i choć nie było ich zwyczajem posilanie się w środku dnia tym razem także zapragnęły mieć udział w uczcie. To gromadne, wielkie żarcie trwało dobrych kilkadziesiąt minut. W tym czasie zwierzaki pochłonęły około pięć kilo korpusów oraz kilogram surowej wątroby. To wszystko przegryzły jeszcze chrupiącą, suchą karmą. Następnie znowu wypiły wiadro wody a wreszcie najedzone jak bąki pokładły się gdzie bądź i zapadły w głęboki, długi sen. Także kociska powróciły na swe ciepłe fotele i zwinąwszy się w kłębki zamruczały sennie…

   Gospodyni ostatkiem sił drepcząc po kuchni popakowała w worki resztę zakupionych zapasów, pochowała je do zamrażarki i stwierdziła, że teraz nareszcie może zająć się przyrządzaniem czegoś do jedzenia dla siebie i drzemiącego od jakiegoś czasu w fotelu męża. Zanim jednak zabrała się za rozpalanie pod kuchennym piecem wzięła zielony koc i troskliwie okryła Grzesia.

- Śpij, śpij mój ty biedaku zdrożony! Ojej! Aleś sobie twarz sadzami upaprał! – szepnęła delikatnie całując małżonka w czubek poczerniałego nosa a potem wycofała się na paluszkach nie chcąc budzić gospodarza i pochrapujących u jego stóp czterech, wielkich psów. Następnie wzdychając ciężko przysiadła przy stole kuchennym i oparłszy na ramionach głowę przymknęła oczy od razu zapadając w drzemkę.

- Tylko na moment, tylko na chwilkę. Dom się przecież nie zawali, jeśli i ja troszkę odsapnę…- wymamrotała jeszcze a potem o całym świecie zapomniawszy ufnie odpłynęła w obcięcia Morfeusza.

   I ja poczułam się wówczas jakby ktoś rozpylił w domu gaz usypiający. A choć słońce stało jeszcze wysoko na niebie ukokosiłam się wygodnie w swej kryjówce, otuliłam miękką kołderką pajęczyn i zamknąwszy znużone oczęta momentalnie zapadłam w mocny, serdeczny sen. Śniły mi się jakieś długie wędrówki po śniegu, twarze napotkanych podczas drogi ludzi, śmiech gospodyni zadowolonej z sanny, wesołe pyski biegnących za saniami psów... 

   Całe domostwo pogrążyło się w błogim śnie rozgrzane ciepłem ludzkim i buzującym w piecu ogniem.  Komin raźno buchał pachnącym jesionowym i śliwkowym drewnem dymem, roznosząc jego przyjemną woń po całej okolicy. A za oknem trzy pogórzańskie siostry: wichrzyca, śnieżyca i dujawica, wzbijając w górę tumany śniegu oraz strząsając szadź z krzewów wyprawiały szalone swe tańce i śpiewały o dalekich polach, lasach i wzgórzach w zimowej baśni zaklętych. Ale nikt ich pieśni nie słyszał. No, może tylko wróżka przedwiośnia nieśmiałym krokiem zza mórz podążająca w stronę spowitego mleczną mgłą, mroźnego Pogórza…

   Serdecznie dziękuję wszystkim czytelnikom za dotrwanie do końca tej opowieści. Teraz pajęczyca trochę odpocznie a w lutym, kto wie, kto wie...? Może posnuje się jakaś następna nić...?