Okiem pajęczycy – „Zima”, cz.4

    Zosia z Grzesiem wcale nie wyglądali na zziębniętych czy przerażonych. Maszerowali całkiem dziarsko przed siebie od czasu do czasu coś do siebie zagadując albo nawołując buszujące po krzakach psy. W pewnym momencie spoza gęstych chmur przebiło się słońce i z minuty na minutę pojaśniało, a nawet zrobiło się dość ciepło. Natomiast biel śniegu stała się tak dokuczliwa, że raz po raz musiałam przymykać oczy by nie oślepnąć. Gospodarze jednak zachwycali się tą bielą i widokami. Przystawali od czasu do czasu, by odpocząć a wówczas robili przy okazji zdjęcia. Śmiali się na widok oblepionych śniegiem psów. Chichotali, gdy ni stąd ni zowąd zapadali się w białym puchu aż po uda. Wydobywali się z trudem z tych zapadlisk pomagając sobie wzajemnie. Ziajali przy tym jak miechy kowalskie narzekając na swoją kiepską kondycję a potem znowu podejmowali dalszą wędrówkę. I kiedy tak sobie wytrwale maszerowali w tej bezludnej, cichej przestrzeni nieoczekiwanie z naprzeciwka wyłoniła się jakaś ciemna postać. Acuś z Uzią z rozgłośnym szczekaniem natychmiast rzucili się w stronę nieznanego osobnika a ten coś do nich widać powiedział, bo już po chwili szczekanie ucichło natomiast psy zaczęły tańczyć w radosnych podskokach wokół napotkanego mężczyzny.

- Dzień dobry, dzień dobry! – przywitał się pogodnie, gdy tylko zbliżył się do moich gospodarzy.

- Gdzież to wyruszacie z samego rana, kochani sąsiedzi?

- Na zakupy do miasteczka idziemy, Zeniu! – odrzekł Grześ i wyjąwszy z kieszeni paczkę papierosów serdecznie poczęstował znajomego, z czego tamten skwapliwie skorzystał.

- A ty co? Z nocnej zmiany pewnie wracasz? – zapytał zaciągając się z lubością smrodliwym dymem. (Czując go, czym prędzej wysnułam sobie niteczkę i otuliłam nią jak szalem, izolując się w ten sposób przed zapachem tytoniu oraz mroźnym powietrzem.)

- Ano wracam! Dzisiaj trochę wcześniej skończyliśmy, bo prądu w całej dolinie zabrakło. Tak, że nie wiem, czy macie po co wędrować do miasteczka. Przecież teraz takie czasy, że jak te ichnie elektroniczne kasy nie działają, to dawaj sklep zamykać! – odrzekł tamten z irytacją.

- Ale widzę, że masz w reklamówce chleb! To jednak ci coś sprzedali! – zawołała Zosia przyjrzawszy się baczniej Zeniowi.

- Ano tak! Ale to tylko dlatego, bo mam znajomą w piekarni! A w sklepie to mi nawet papierosów nie chcieli sprzedać, a przecież dobrze znają człowieka. Kazali czekać aż prąd wróci! A gdzież ja tam mam czas i siłę czekać, jak ledwo żyję po robocie i o niczym innym nie marzę jak o walnięciu się do łóżka i o spaniu aż do popołudnia! – sapnął poddenerwowany sąsiad.

- A kiedy mają włączyć ten prąd? No przecież nie zostawią miasteczka na cały dzień bez elektryczności! – zawołała Zosia, spoglądając z nadzieją na obu mężczyzn.

- A kto ich tam wie? – odparł filozoficznie Zenio.

- Może włączą za chwilę a może za parę godzin?! Ponoć zamieć druty wysokiego napięcia zerwała i w miasteczku wszyscy czekają na ekipę naprawczą! Tak, że zastanówcie się, czy jest po co tam brnąć. Może chcecie pół bochenka chleba? Nie ma sprawy, podzielę się z wami, bo przecież jutro znowu do roboty idę to kupię, co trzeba  – zaproponował uczynny sąsiad i spojrzał wyczekująco w oczy gospodyni.

- Dziękujemy ci Zeniu, ale chleb to akurat mamy. Musimy coś naszym psiskom kupić, bo lodówka pusta! – odparła gospodyni uśmiechając się z wdzięcznością do znajomego.

- No dobra! To ja idę, bo ledwo już na oczy widzę! – postanowił tamten i pogłaskawszy namolnie łaszącą się do niego Uzię zaczął szykować się do dalszej wędrówki.

- My jednak pójdziemy dalej, bo szkoda byłoby zawracać, skoro jesteśmy już prawie w połowie drogi! Na pewno zaraz wszystko naprawią i coś da radę kupić! – zdecydowała Zosia a Grześ kiwnął głową na zgodę.

- To kupcie mi paczkę papierosów, jakby już się dało! – zawołał sąsiad i już po chwili zniknął za zakrętem.

   Przez chwilę gospodarze patrzyli za nim z podziwem i czymś w rodzaju zazdrości. Sąsiad bowiem mimo zmęczenia brnął w śniegach równym, miarowym i dość szybkim krokiem.

- I pomyśleć, że Zenio od ponad tygodnia tak do miasteczka dzień w dzień chodzi a nam ciężko się było zebrać ten jeden raz! – mruknął z nutą zawstydzenia Grzesio i zatupał chcąc osypać biały puch dokumentnie oblepiający mu spodnie.

- A przecież jest od nas niewiele młodszy! – odrzekła gospodyni, która odkąd przekroczyła pięćdziesiątkę zwykła narzekać na swój „podeszły” wiek oraz bóle w kościach i mięśniach witające ją każdego ranka tuż po wstaniu z łóżka.

- Ale on należy do gatunku tych chudych, żylastych, zaprawionych w bojach! Co to dla niego te pięć kilometrów w jedną i pięć kilometrów w drugą stronę! – odrzekł Grześ szukając usprawiedliwienia dla swej niechęci do dalekich, zimowych wypraw.

- Zenio od maleńkości wędrował do miasteczka. Tutaj przecież chodził do szkoły i do kościoła. A kiedyś ludzie nie wozili się tak samochodami jak teraz, bo po pierwsze – samochodów nie mieli a po drugie przyzwyczajeni byli do wysiłku! – dodał.

- To nas tak cywilizacja rozpaskudziła i do wygód przyzwyczaiła! I wcale nam to na zdrowie nie wychodzi! – westchnęła z goryczą gospodyni myśląc zapewne o swoich porannych bólach oraz o nadwadze, z którą od dawna walczyła, odnosząc na tym polu na przemian spektakularne zwycięstwa i porażki.

   Słuchając wywodów Grzesia i Zosi uśmiechnęłam się z niejaką złośliwością.

 – A kto im każe wciąż do lodówki kursować, chlebek smalcem ze skwarkami smarować i jeszcze zupkami chińskimi to wszystko popijać? Narzekają, smęcą jakby ich kto do tego obżarstwa zmuszał a tymczasem brzuszki u nich coraz większe a siły coraz mniejsze. Mogliby przecież brać przykład ze mnie – pajęczycy! My, pająki, nigdy nie jemy ponad miarę. Co by to było gdybym utyła tak bardzo, że nie dałabym rady wspinać się po pajęczynach i polować na owady? Co by było, gdybym nie miała sił pleść nowych pułapek na muchy? Sczezłabym w końcu, zniknęła jak marny pyłek!

- Nie ma co dywagować po próżnicy, Grzesiu, bo od tego stania tylko zimno się robi! Czas nam ruszać w drogę! – powiedziała Zosia i nałożywszy na głowę kaptur oraz szczelniej zawiązawszy szalik ruszyła przed siebie. Tuż za nią kontynuował swój marsz Grzesiek, który na szczęście nie ruszał swego kaptura, dzięki czemu mogłam nadal swobodnie obserwować okolicę oraz grać na nosie podążającymi za nami wytrwale trzem pogórzańskim siostrom: wichrzycy, śnieżycy i dujawicy. 

   Dobrze się wędrowało. Śnieg przestał mnie razić a ciepło bijące od ciała Grzesia sprawiało, że czułam się prawie jak w domu. Podziwiałam ogromne buki, sosny i świerki ozdobione czapkami śniegu. Zapatrzałam się na czerwieniejące we wszechobecnej bieli owocki dzikiej róży. Dostrzegałam między brzózkami tropy dzikich zwierząt. Psiska też je widziały i obwąchiwały te miejsca z wielkim zapałem. Gospodarze szli o wiele szybciej niż wprzódy a droga wiodła coraz bardziej w górę.

   A oto już przed nami ukazał widok na rozciągające się w dole miasteczko. Grzesiek aż westchnął z podziwu:

- Ależ tam pięknie! Aż nierealnie! Z tej wysokości nie widać tam żadnego ruchu, żadnego życia. Jakby to była jakaś zimowa pocztówka!

- To prawda! Ale jednak miejmy nadzieję, że trwa tam normalne życie a co ważniejsze, iż jest już przywrócona elektryczność, bo bez niej ta nasza wyprawa na nic! – sapnęła gospodyni dochodząc na szczyt góry i razem z mężem obserwując śpiące w dole miasteczko.

- Ja jakoś wierzę, że nie idziemy tam nadaremno! – odparł z uśmiechem gospodarz.

- A poza tym, moja kochana Zosieńko! Mamy w końcu fajną wyprawę polarną. I możemy narobić trochę ciekawych zdjęć! Podejdę trochę do przodu, bo tam lepiej widać! – zawołał Grześ stając na samym brzeżku stromej skarpy.

   Gospodyni nic na to nie odrzekła, tylko uśmiechnęła się do męża a potem wysiąkawszy głośno nos popatrzyła na rozciągające się przed nimi, skrzące diamentowym pyłem oddale. Następnie, idąc za przykładem Grzesia zrobiła kilka panoramicznych fotografii. I ja spojrzałam przed siebie z podziwem. Świat w dole był naprawdę niezwykły. Maleńkie domki i dróżki, drzewka niczym zabaweczki dla dzieci, dziewicze w swej bieli wzgórza i pola - nigdy jeszcze nie widziałam czegoś tak ładnego. To niesamowite, że wkrótce będę tam na dole i zobaczę z bliska te wszystkie dziwy! Koniec końcem, warto chyba było wleźć do kaptura Grzesia i dać się unieść przed siebie!

- Chyba i ja zacznę lubić zimowe przygody! – postanowiłam, kokosząc się wygodniej w watce, którą wyściełany był kaptur gospodarza. Ledwo zdążyłam to pomyśleć, gdy świat zakręcił się nagle przed mymi oczami i ni stąd ni zowąd wylądowałam w przeraźliwie chłodnej bieli. To Grzesiek wykonał nierozważny krok i przewrócił się zjeżdżając kilka metrów w dół. Zatrzymał się dopiero na gęstych chaszczach tarniny porosłych obrzeża brzozowego lasku. I ja tam wylądowałam zanurzając się w lodowatym puchu. Niczym nie osłonięta, w nic nie otulona dygotałam ze strachu i zimna. Tuż obok mnie leżał oblepiony śniegiem gospodarz a gospodyni zjeżdżając na pupie po zboczu podążała w naszym kierunku na ratunek…