Nitki wesołości...

   Zapomniałam o nich, zapomniałam o tym, że lubię, że kiedyś tak bardzo lubiłam się śmiać, że śmiech to niesamowite uczucie odprężenia i zastrzyk nowej energii, wrażenie nieprzemijalnej młodości. Zupełnie niedawno zdałam sobie sprawę, że bez nitek wesołości materia mojego życia jest ażurowa i mglista. Że tęsknię za tą mieniącą się, wielobarwną falą radości, za tą radosną mocą, która ogarniała mnie kiedyś ni stąd ni zowąd a zupełnie zwyczajny dzień potrafiła w jednej chwili przemienić w kolorowy film …

   A trzeba Wam wiedzieć, iż była kiedyś ze mnie niepoprawna śmieszka. W czasach szkolnych wystarczyło pokiwać mi palcem i już pękałam ze śmiechu, aż do łez, aż do oceny niedostatecznej z zachowania i aż do zawstydzającego posikania. Dzięki temu szalonemu śmiechowi – uskutecznianemu zazwyczaj w towarzystwie mojej przyjaciółki Ady – dawałam radę nie załamać się z powodu szykan ze strony matematyka - sadysty albo złośliwości koleżanek wytykających mi płomienny kolor włosów, gęstwę piegów na nosie oraz nieodłączne okulary.  A swoją drogą to dzisiaj z uśmiechem rozrzewnienia myślę o tamtych poważnych zmartwieniach dziewczęcych…

   Potem przyszła studencka młodość i znowu zdarzały się wybuchy gromadnej wesołości, w których uczestniczyłam z wielką żarliwością. W przerwach między poważnymi zajęciami i stresującymi egzaminami mieliśmy zwyczaj przesiadywać z naszą paczką w usytuowanym w piwnicznych czeluściach uniwersytetu barze i tam godzinami rechotać radośnie z byle czego. Był wśród nas pewien wybitnie uzdolniony w rozśmieszaniu kolega, który miną, słówkiem, gestem a przede wszystkim celnym dowcipem potrafił wprowadzić całe towarzystwo w stan opętańczego, nieposkromionego chichotu kończącego się nieraz spadnięciem z krzesła, długotrwałą czkawką, stanem bliskim zawałowi czy też bolesnym szczękościskiem. Nie pamiętam dzisiaj imienia tego kolegi, ale jego wesołej twarzy i łobuzerskiego spojrzenia nie zapomnę nigdy.

   Przyszła wreszcie, bo przyjść musiała dorosłość a z nią przeróżne problemy, wyzwania, codzienne zmagania z sobą i bliźnimi. I coraz rzadziej zdarzało mi się długo i beztrosko śmiać, choć wciąż jeszcze miewałam ku temu wielką ochotę. Jednak nie z każdym się da tak po prostu swobodnie pośmiać, nie będąc posądzonym przy tym o głupotę czy stan upojenia alkoholowego. Są tacy, którzy śmiać się serdecznie wcale nie umieją, a co najwyżej potrafią udawać wesołość, bo wypada uśmiechać się w towarzystwie. Z upodobaniem natomiast szydzą z innych tym samym gasząc ich uśmiech. Ci sami osobnicy często śmieją się też z tego, co nikogo prócz nich samych nie śmieszy. Powodem ich złośliwego, pełnego wyższości śmiechu często są przykre zdarzenia, które spotykają bliźnich. A niekiedy uśmiechają się półgębkiem, cynicznie lub podstępnie. Ponuracy udający brata łatę a tymczasem za plecami tylko łatki innym z lubością przypinający. A że miałam z takimi nie raz do czynienia, to i wesołość nie gościła w mym sercu zbyt często, niestety.

   Są takie pory w życiu człowieka, kiedy zupełnie mu nie do śmiechu, kiedy smutek, ból, żal i tęsknota zabijają wszelką wesołość. Taka w przeważającej części była dla mnie druga połowa ubiegłego roku. Czas żałoby oddala od radości i szczęścia a wszak śmiech jest ich wyrazem. Ale dni mijały, smutne uczucia powoli wyciszały się, wróciła dobra, pogodna codzienność a śmiech nie wracał. Nie zauważałam jednak jego braku. Zapomniałam o nim…

   Aż kilkanaście dni temu w czasie rozmowy telefonicznej z moją Adą, która wciąż boryka się z Alzheimerem mamy oraz rakiem płuc ojca, po fali szczerych, głębokich zwierzeń ni z gruszki ni z pietruszki ogarnął nas cudowny chichot. Chichot tak szalony i radosny jak w naszych dziewczyńskich czasach. Wywołany przez jakieś śmiesznie brzmiące wyrażenie, wesołe skojarzenie. Trwałyśmy przez kilka minut z telefonami w dłoniach i napawałyśmy się własnym śmiechem, który wlewał uczucie ulgi i prostego szczęścia w nasze żyły i serca. A strasznie widać byłyśmy tego spragnione, bo choć śmiech przelewał się w nas potężnymi falami, to wciąż było nam go mało. Słyszałam Adę w słuchawce i słyszałam w sobie. Ten wspólny śmiech dał nam zapomnienie o wszystkim, co miało miejsce po tym, gdy dorosłyśmy. Czas zrobił fikołka i chichotał beztrosko razem z nami. Miałam wrażenie, że otworzyły mi się wszystkie zasklepione pory skóry i wlewa się we mnie świeże, ożywcze powietrze. W końcu sąsiadująca ze śmiechem szufladka płaczu pchnięta mocą tej fali uchyliła się i popłynęły szczere, ciepłe łzy…

   Podczas następnej rozmowy stwierdziłyśmy, że dawno już nie przeżyłyśmy czegoś tak cudownego, że taki śmiech jest jak wspaniały prezent dla trawionej smutkami duszy. Odradza ją i podpowiada, że życie jest jednak proste i piękne. Wystarczy poczuć jego inny wymiar. Oddalić się choć na chwilę od codziennego znużenia oraz rutyny i oddać mocy zwykłego śmiechu.

   Nitki wesołości są konieczne potrzebne w pleceniu materii naszego życia. Starajmy się przebywać w towarzystwie ludzi, którzy potrafią szczerze i zaraźliwie się śmiać, którzy czują tak głęboko jak my i nie boją się pokazać swoich uczuć. Śmiech to naprawdę ważna rzecz. Wiedział o tym już Arystoteles, zostawiając potomnym swą „Poetykę”. Wiedział Umberto Eco, pisząc „Imię róży”. Pamiętacie tę wspaniałą książkę?  Jej przesłaniem jest myśl, iż śmiechu panicznie boją się wszyscy dyktatorzy, psychopaci i ogarnięci manią wyższości dostojnicy. Szczery, dobry śmiech rozbija tabu, niszczy strach, rozbraja i ośmiesza napuszonych, wszystkowiedzących i przekonanych o swej nieomylności szefów, polityków, urzędników, cała tą armię nieprzyjemnych typków plączących się w naszej rzeczywistości. Śmiech oddala od nich. Pozwala wyjść z klatki dogmatów, pozorów i stereotypów. Pomaga mimo wszystko znaleźć szczęście i zajrzeć w takie przestrzenie, gdzie ponurakom i zgryźliwcom wstęp wzbroniony…

   Niech w tym roku nitki wesołości śmiało przeplatają się z innymi w materii naszego losu. Niech lśnią tak mocno, by były widoczne z daleka, niech zarażają inne światy swym lśnieniem…

   A jak znaleźć taką prostą, serdeczną wesołość? Jak wyjść z mocy własnych ograniczeń, kompleksów czy przyzwyczajeń i odważyć się na śmiech? Jak znaleźć zapomnienie? Niekiedy wystarczy uczestniczyć w czystej radości swoich zwierząt a innym razem można zaszaleć...Ot, na przykład tak, jak w poniższym wierszu…

Dzieci i dorośli

Szłam ścieżynką wiejską, ostrożnie, bo zima

A naprzeciw dzieciarnia zjeżdżała na śniegu
- Uważaj na tę panią! Trzeba ją wyminąć!
Słyszałam głosy chłopców, ktoś mnie minął w biegu

To takie dziwne być panią! Czy muszę tkwić w tej roli?

Czy coś się z wiekiem kończy? Świat zabaw miniony?
Myślałam i upadłam, oparłam się na dłoni
Dzieci się ze mnie śmieją, ja śmieję się do nich

Więc wstałam, otrzepałam pobielałe spodnie

Potem pożyczyłam sanki od wyrostka
I zjechałam z górki radośnie, upojnie
Ja -  dorosła pani, jak dawniej beztroska

Szalałam, szalałam! Lepiłam bałwana

Dzieci donosiły mi kolejne śnieżki
Potem przemoczona i bardzo rumiana
Wróciłam do domu, w swe codzienne pieśni

Dzieci i dorośli - czy to są dwa światy?

Czy trzeba się wyrzekać zabawy, wolności?
Myślę sobie, grzejąc się kubkiem herbaty
Uśmiecham się do wspomnień i teraźniejszości…