Okiem pajęczycy – „Zima”, cz 3

- Oj, Grzesiu! Jeśli tak ostra zima potrwa dłużej to chyba zastrajkuję, zbuduję przytulny barłóg z wszystkich naszych kołder i koców, zakopię się tam i zasnę snem niedźwiedzim! I aż do wiosny stamtąd nie wylezę! –  szczękając zębami oznajmiła pewnego styczniowego poranka Zosia. Spojrzała na termometr wewnętrzny zawieszony w przedpokoju. Wskazywał zaledwie plus osiem stopni. Na nic zatem było wczorajsze, całodzienne grzanie. Dom Zosi i Grzesia wpadłszy we władanie mroźnej zamieci stygł przez noc błyskawicznie.

   Niedawno obudzone słońce na widok szalejących tumanów śniegu ze strachu schowało się za gęstymi chmurami. Gwiazdeczki lodu coraz bardziej zawiłymi wzorami wiły się i lśniły baśniowo na szybach a lodowe, długie sople połyskując mocno długimi, ostrymi czubkami zwisały z dziurawych rynien domu. Śnieg ogromnymi zaspami otaczał oddalone od cywilizacji siedlisko gospodarzy.  Droga ku wsi wyglądała niczym cieniutka, zanurzona między zwały białych pagórków niteczka. Zapowiadał się kolejny, mroźny pełen zawiei śnieżnych dzień.

   Gospodyni wdziała na siebie piąty sweter oraz dodatkowo barankową kamizelę męża a na stopy wcisnęła drugą parę skarpet. Tak okutana stanęła przy oknie ganku i z nadzieją zerknęła na wywieszony za nim, obsypany śniegiem termometr. Niestety, złośliwy ów przyrząd pomiarowy nadal upierał się wskazywać kilkunastostopniowe temperatury na minusie. Kobieta zdjęła okulary, by przyjrzeć się termometrowi z bliska. Jednak słupek rtęci nie chciał podskoczyć ani odrobiny wyżej. Zosia zadygotała. Ledwo sie przy porannej robocie rozgrzała, to teraz znowu przemarzła. Od ponad godziny była już na nogach. Musiała wszak zadbać o potrzeby zamieszkujących budynek gospodarczy zwierząt, donosząc im jedzenie i letnią wodę. Obserwowałam ją jak krząta się po obejściu, wita z psami i kotami. Jak daje się obskakiwać tej namolnej, psiej hałastrze ze wszystkich stron a jeszcze wygląda przy tym na zadowoloną z życia, bo rumiana niczym jesienne jabłuszko śmieje się do tych stworów i z czułością tarmosi ich gęste grzywy.

- Zaraz napalę, Zosiu, tylko drewna nawiozę! A swoją drogą, ja też mam wrażenie, że te przedłużające się mrozy wszystkimi szparami wciskają się w nasz dom. Na nic to nasze całodzienne hajcowanie w piecu. On pożera opał bez opamiętania. No, potwór jakiś a nie piec! Myślę, że jak tak dalej pójdzie, to może drewna nam nie starczyć! Bo idzie jak woda!  – pożalił się Grzesiek a następnie przywiózł do kotłowni dwie wielkie taczki drewna opałowego. Potem wziął się za czyszczenie paleniska i wynoszenie w wiadrach nagromadzonego od wczoraj popiołu. Po powrocie zaparzył dla siebie i Zosi kolejną tego ranka, mocną kawę a na koniec usiadł przy stole kuchennym z westchnieniem i patrząc w na malowniczy pejzaż za oknem mrużył oczy nie mogąc chyba znieść widoku tak jaskrawej bieli.

   Mnie tam było zupełnie ciepło! Zresztą u powały zawsze jest najcieplej. Nie bez powodu to właśnie tam najwięcej jest pajęczyn. My, pajęczyce jesteśmy mądrym, zapobiegliwym narodem. Także i psy moich gospodarzy całkiem dobrze sobie w tę białą porę radziły. Miały wspaniałą, grubą sierść i po całych dniach biegały wokół domu, bawiąc się na śniegu i obszczekując przejeżdżające w pobliżu auta. Natomiast ludzie w swej bezbronnej nagości, żałosnej nieruchawości oraz nieumiejętności wspięcia się na pajęcze wyżyny budzili moje głębokie współczucie.

- Dobrze, że mamy w zamrażalniku kilka chlebów. Jest zapas mąki i kaszy. Masło i  smalec oraz resztka pasztetu są jeszcze w lodówce.  Pełno też słoików z przetworami tkwi w spiżarni. Nie zginiemy. Gorzej, że mięso i kości dla psów mają się ku końcowi. Suchej karmy też już zostało niewiele.  W te mrozy nasze pieski i kotki mają wprost nienasycone apetyty i zjadają wszystkiego dwa razy wiecej niż zazwyczaj! A jeszcze nieraz im mało i dojadają chleba z pasztetem albo z masłem. Zobacz, jaki grubas się zrobił z naszej ukochanej suki! - westchnęła gospodyni patrząc z troską na leżącą u jej stóp Uzię.

- No własnie! Uzia zrobiła się okrągła jak beczka! - potwierdził Grzesiek - Koniecznie trzeba jej ograniczyć porcje, bo się nam jeszcze psina rozchoruje.

-  Ale jak to zrobić, gdy ona swym dzieciom nawet z misek podjada? Taka z niej paskuda! - odrzekła Zosia i wypiwszy ostatni łyk kawy znowu z obawą spojrzała w stronę drogi, na śnieżne brewerie pogórzańskich sióstr: wichrzycy, dujawicy i snieżycy, które bawiły się coraz lepiej i za nic miały troski ludzkie

 - Z tego, co widać za oknem marne są szanse żebyśmy w najbliższym czasie dali radę dojechać do miasteczka samochodem. Wydaje mi się, iż ten tunel śnieżny na drodze ku centrum wsi z każdym dniem jest coraz węższy a jego boki coraz wyższe  – szepnęła Zosia trzymając oburącz pusty już żółty kubek z kawą i ogrzewając się nim z rozkoszą.

- No i zobacz! Już wpół do ósmej a żaden samochód jeszcze nie odważył się wyjechać w dół wsi. Wobec tego nie ma też najmniejszych szans by sklep obwoźny do nas dotarł a tymczasem w puszce z kawą już widać dno – odrzekł Grześ ze zmarszczonym czołem popatrując na śnieżną, pobłyskującą lodowymi smugami połać rozciągającą się przed ich oczami.

- Bo to nie droga a istna ślizgawka z torem przeszkód dla survivalowców - samobójców! Widziałam dzisiaj siostrę z PCK, która z dwoma siatkami z zakupami w tej zatykajacej oddech zamieci wspinała się pod górę. Wiesz, ona dzień w dzień musi chodzić do tej starej Bronki co to mieszka za garażami. Potykała się biedula. Na oczy nic nie widziała i dalej szła, bo przecież taką ma pracę...– westchnęła gospodyni a jej okulary zasnuła unosząca się z gorącej kawy mgła.

- Nie ma rady! Trzeba będzie ubrać się ciepło i wybrać lasem do miasteczka! Nie mamy na co czekać! Przecież na najbliższy tydzień zapowiadają ciągłe śniegi. A więc będzie jeszcze gorzej niż jest teraz!–  oznajmiła zdecydowanie.

- Chce ci się tak daleko chodzić w tak mroźny czas?! Przecież to prawie pięć kilometrów lasami i górami w śniegu po kolana!–  zakrzyknął mężczyzna bez najmniejszego entuzjazmu reagując na słowa żony.

- Oj, Grzesiu, Grzesiu! Przecież tu nie ma nic do rzeczy, czy mi się chce, czy nie chce. Jak trzeba, to trzeba. Pamiętasz? W ubiegłe zimy nie raz tak chodziliśmy i dobrze było. A poza tym z tego, co wiem to kończysz właśnie ostatnią paczkę papierosów. Albo więc od jutra rzucasz palenie albo zdecydujesz się na brnięcie poprzez śniegi. Czegóż się zresztą nie robi dla ukochanego nałogu a przede wszystkim dla jeszcze bardziej ukochanych psów?! –  uśmiechnęła się gospodyni a potem potarmosiła pieszczotliwie szpakowatą brodę męża.

- Co racja, to racja! Piesuńki nie mogą przecież przejść na jarską dietę!  - skwapliwie zgodził się z jej argumentacją Grzesiek chwytając dłoń żony i całując ją raz po raz z wielką lubością.

 – Ale, ale, Zosiu! Co zrobimy z psami?! – zakrzyknął chwilę potem wyobrażając sobie zapewne zestaw ich czterech wielkich, żywiołowych psów  wkraczających gromadnie do miasteczka i czyniących tam swym pojawieniem wielkie zamieszanie.

- Myślę Grzesiu, że powinniśmy zabrać ze sobą tylko dorosłe psy. Przez las jak zwykle przejdą luzem a potem weźmie się je na smycz. Szczeniaki nie potrafią przecież jeszcze chodzić na smyczy a w miasteczku bez smyczy ani rusz. To, co ostatnio wyprawiała Isia bardziej nadaje się na występy w cyrku niż na odwiedziny w cichym miasteczku – Zosia uśmiechnęła się na wspomnienie dzikich skoków, głośnych pisków i oślego zapierania się tej białej, niewidomej psiny, która zwykle tak posłuszna na smyczy zamieniała się w zbuntowanego, szalonego mustanga. 

   Grzesiek pokiwał głową na zgodę i kończąc jednego z ostatnich papierosów zaczął szukać jakichś plecaków, które mogliby zabrać ze sobą na tę zimową wyprawę.

- Wobec tego Isia z Ipcią dzielnie popilnują obejścia a my z Uzią i Acusiem obskoczymy w dwie strony w try miga!  - stwierdził gospodarz najwidoczniej nabrawszy nagle wigoru.

 - A im wcześniej wyruszymy, tym lepiej! – sapnął chwilę potem ubierając drugą parę skarpet i naciągając na nogi wielkie gumofilce.

- Poczekaj jeszcze chwilę! Nie ubieraj kurtki! Muszę ci guzik przy kołnierzu przyszyć, bo jak się nie zapniesz porządnie, to cię przewieje i choroba gotowa! – zawołała gospodyni i położywszy na kuchennym stole grubą, czarną kurtkę męża wyszła do przyległego pokoju w poszukiwaniu pudełka z nićmi. Nie marnując czasu gospodarz ubrał czapkę, chwycił za szuflę i wybiegł z domu by odgarniać śnieg spod bramy. Obserwowałam przez okno jak psy szaleją na jego widok z radości, jak skaczą na niego i najwidoczniej jakimś szóstym zmysłem czują, że szykuje im się dłuższy spacer.

   Swoją drogą, czemu właściwie te psy tak lubiły biegać po śniegu? Co w tym jest przyjemnego? Przecież o wiele milej i ciekawiej jest w domu  –  rozmyślałam spuszczając się po nitce na stół, mając stamtąd nieco lepszy widok niż z żyrandola. A ponieważ gospodyni wciąż się nie pojawiała wykorzystałam tę okazję i weszłam na kurtkę gospodarza, chcąc sprawdzić jak chodzi się po tym miękkim materiale. Potem dostrzegłam w kapturze zachęcająco przytulną dziurkę. Wyzierała z niej mięciutka wata i wprost zachęcała by się w nią wtulić, choć na chwilę. Nie byłabym pajęczycą, gdybym nie skorzystała z takiej okazji! Z przyjemnością zanurzyłam się w tę białą, ciepłą przestrzeń i natychmiast zrobiło mi się tak błogo i słodko, że przymknęłam oczy i zasnęłam. Już dawno tak dobrze mi się nie spało…

  Obudziło mnie dziwne kołysanie, skrzypienie i świszczenie oraz otaczający zewsząd chłód i jasność. Ziewając i przecierając oczy wylazłam z głębi przytulnej dziurki i rozejrzałam się dookoła z ciekawością. Nie! To nie mogła być prawda! To chyba dalej mi się śniło! Dookoła rozciągała się niezmierzona, biała przestrzeń. Przenikliwie mroźne powietrze boleśnie kłuło moje nozdrza przy każdym oddechu. A jakaś zimna gwiazdka spadła na mnie z wielkiego drzewa i teraz ozdabiała mą głowę niczym diadem Królowej Śniegu! Na pewno wyglądałam prześlicznie z tą ozdobą, ale nie miałam w tamtej chwili ochoty by się nad tym zastanawiać. Oto bowiem bezwolnie unoszona w kapturze gospodarza zagłębiałam się wraz z nim w ogromny bukowy las.  Obok nas szczelnie otulona kolorową kurtką i grubym, czarnym szalem wędrowała gospodyni. A z przodu przecierały nam drogę ich dwa ogromne psy – Uzia i Acuś. Tuz za nami biegły w podskokach trzy pogórzańskie siostry:  dujawica, snieżyca i wichrzyca.  Chichotały radośnie i zaglądając do mej marnej kryjówki w kapturze obiecywały, że teraz to na pewno ze mną potańcują. Oj, potańcują! Słysząc to zadrżałam przerażona, z całą wyrazistością zdawszy sobie wówczas sprawę, że dom, mój ukochany dom jest teraz bardzo daleko a ja, jako przypadkowa, mimowolna podróżniczka, uczestniczę w zimowej wyprawie Zosi, Grzesia i ich psów do odległego, nieznanego mi miasteczka…