Okiem pajęczycy – „Zima” cz.2

- Sił już nie mam do niego! On mnie wykończy a sam będzie jeszcze długo żył i na swoje zdrowie narzekał! No mówię wam, kochani, gorszego od tego mojego Antoniego to chyba na całym świecie nie ma! – szlochała starsza wiekiem niewiasta wtulona w opiekuńcze objęcia Zosi. Czapka podjechała jej na sam czubek głowy ukazując wielkiego guza na czole.

- Rano nic nie zapowiadało takiej wielkiej śnieżycy, to sobie postanowił, że do lasu naszego na przegląd zajedziemy, sprawdzimy czy nam ktoś jakichś drzew nie wyciął. A przy okazji i was zamiarował odwiedzić. Ostrzegałam go, że ciemne chmury na niebie, że wieje coraz mocniej, że wybierzemy się w wasze okolice jak się ociepli. Nie słuchał mnie i musiał postawić na swoim. Jak zawsze!

-  Albo się babo zabierasz ze mną i jedziemy albo zostajesz w domu! – wrzasnął w końcu i bez pardonu zaczął ładować się do naszego opelka. No to postanowiłam jechać z nim, bo boję się o tego starego capa. W ciągu ostatnich kilku tygodni kilkukrotnie cudem uniknęliśmy wypadku. Przecież on już całkiem do jeżdżenia się nie nadaje! Refleks u niego żaden. Na oczy ledwo co widzi. A tylko wciąż mędrkuje i innym kierowcom złorzeczy. Mądrala taki, że pożal się Boże! I patrzcie – pod samym waszym domem do rowu się władował. Ja poobijana, ledwo żywa a ten się na mnie nie wiadomo, o co wścieka. A co ja mu winna? Za jakie grzechy to wszystko? No i kto go teraz wyciągnie? Przecież on ponad sto kilo waży. Dźwigu by do niego potrzeba! – jęczała kobiecina i głośno wysiąkała nos w podsuniętą usłużnie przez Zosię chusteczkę.

  Tymczasem nadal uwięziony w samochodzie kierowca miotał się, usiłując jakoś wyswobodzić i rzeczywiście cały czas głośno przy tym przeklinał.

- O czym wy tam u licha gadacie?! Przypnijcie linkę do haka i wyciągnijcie moje auto! – wrzeszczał blady z wściekłości i raz po raz naciskał na klakson, chcąc zmitygować zebranych i zmusić do jakiegoś konstruktywnego działania.

- Nie sądzę, bym dał radę wyciągnąć go moim samochodem! – westchnął z powątpiewaniem Grześ i zerknął bezradnie na żonę. Ta coś szepnęła do niego a potem zbliżyła się do uwięźniętego w zielonym opelku kierowcy.

- Co ty tam wołasz Antoni? Nic nie słychać przez tą wichurę! I przestań już wreszcie klaksonić, bo mi uszy pękają! Zaraz spróbujemy cię wyciągnąć! Tylko gdzie ty właściwie masz ten hak? – jęknęła złażąc w głąb rowu i padłszy tam na kolana usiłowała odwalić śnieg zasłaniający podwozie.

- I co? Masz? To przywiąż najmocniej jak umiesz a ja podjadę naszym autkiem i zobaczymy, co da się zrobić! – po kilku minutach jej grzebaniny w śniegu zarządził Grześ odganiając się od żywiołowo skaczących nań psów i na chybcika odgarniając wielką zaspę narosłą w ciągu kilku minut przed bramą. Potem tak jak stał, w zaśnieżonych gumofilcach i w spadającej na oczy czapie wsiadł do samochodu i podjechał najbliżej jak tylko się dało do leżącego w rowie autka a potem drugi koniec liny przywiązał do własnego haka.

Oczywiście na nic były jego wysiłki. Koła ślizgały się po oblodzonej drodze a chociaż opony Grzesiowego samochodu topiły się z wysiłku samochód Antoniego ani drgnął. Trzeba było załatwić jakiś traktor. O dziwo, bardzo szybko udało się sprowadzić na miejsce sąsiada – traktorzystę, który z wielkim trudem, po kilku podejściach wyciągnął w końcu z rowu samochód a potem nic za pomoc nie żądając, nie doczekawszy się nawet podziękowania ze strony uwolnionego kierowcy odjechał w try miga zniknąwszy w tumanach śniegu.

- To, co? Nie stójmy tu, bo straszna zimnica! Zajdźcie do nas. Odpoczniecie po tych wrażeniach. Napijecie się gorącej herbaty. Obejrzę tego twojego guza Jadziu. No chodźcie! Zapraszamy serdecznie! – zawołała po wszystkim Zosia spoglądając z troską w udręczoną twarz sąsiadki z pobliskiego sioła.

- Ja nigdzie nie idę! Dziękujemy za dobre chęci, ale my wracamy do domu! Dość atrakcji na dzisiaj! Wsiadaj, Jadźka! – wykrzyknął w odpowiedzi Antoni, który zły na cały świat (a najbardziej chyba na siebie) nawet nie wyszedł z samochodu a tylko bezlitośnie popędzał swą zestresowaną żonę.

- Jak nie wsiądziesz, to sam pojadę a ty będziesz lazła piechotą!  - zarechotał złośliwie a potem znowu z całej siły nacisnął na klakson, którego dźwięk wwiercał się wszystkim w bębenki a ponadto sprawiał, że przerażone psy z piskiem pochowały się do zasypanych śniegiem bud i stamtąd spoglądały podejrzliwie na tego dziwacznie zachowującego się człowieka. (Mnie natomiast z oburzenia wszystkie włosy dęba stanęły na mych zgrabnych, długich odnóżach!)

- Dziękuję wam kochani za pomoc i przepraszam za niego! Kiedyś ci Zosiu opowiem, co ja z tym wariatem przechodzę! Ale teraz jadę, bo on gotów jeszcze zawału dostać ze złości. Przecież jak ja o niego nie zadbam, to kto inny to zrobi? A on i tak niczego nie docenia…  – westchnęła zwana Jadzią kobiecina a potem ocierając ukradkiem łzy i naciągając głęboko czapkę uszankę wsiadła do wnętrza zaśnieżonego opelka.

I już po chwili ich pojazd okryty białą zawieruchą znikł na widnokręgu. Na pustej drodze pozostała przytupująca z zimna Zosia z Grzesiem oraz ich cztery psy, znowu radośnie na swych opiekunów skaczące.

- To co? Wracamy do domu? – westchnął Grześ i wsiadł za kierownicę swego autka, które następnie z wielką ostrożnością ulokował za bramą ich siedliska. Zosia natomiast wprowadziła za sobą psy a potem przystanęła przy furtce i spoglądając w śnieżną dal potarła w zamyśleniu mokre od śniegu i potu czoło.

   Nie wiem, o czym myślała, ale wiem, że trzy pogórzańskie siostry:  dujawica, wichrzyca i śnieżyca zaczęły ją żywiołowo obtańcowywać pragnąc tym samym zaprosić kobietę do wspólnych pląsów, rozśmieszyć i rozszaleć. Ta jednak nie zwracając uwagi na zwariowane siostry weszła do domu, chcąc jak najszybciej ściągnąć z siebie przemoczone spodnie i kurtkę.  Tuż za nią wszedł Grześ oraz wszystkie cztery psy bardzo teraz grzeczne i spragnione ułożenia się na swych ulubionych miejscach pod stołem kuchennym i wokół niego.  A tak wielkie były te psiska, że swymi ciałami zajmowały niemalże całą przestrzeń podłogi maleńkiej kuchni moich gospodarzy. Gospodarze tymczasem zasiedli wokół owego stołu i gmerając pieszczotliwie dłońmi w puszystej sierści tych zadowolonych z życia stworów w milczeniu popijali gorącą herbatę spoglądając przez okno kuchenne, za którym dokonywał się istny Armagedon. Wiatr podnosił ogromne tumany śnieżne, wywijał nimi spirale i ósemki, budował wielką zaspę tuż przy domu najbliższych sąsiadów, tłukł o szyby i blachy dachowe, wlatywał do komina i panoszył się w nim zbójecko. A trzy zimowe siostry, wziąwszy się za ręce chichotały w szaleńczym zapale i sprawiały, że jeszcze przed chwilą przejezdna droga całkowicie zrównała się poziomem z otaczającymi ją polami. I teraz rozciągała się przed oczami mieszkańców tego domostwa rozległa, pusta, antarktyczna połać, którą mógłby co najwyżej przejechać jakiś opancerzony, wojskowy pojazd albo sanie Królowej Śniegu…

 - To, co Grzesiu? Zdaje się, że uwięźliśmy tu na dobre. Nie sądzę, żebyśmy dali radę stąd wyjechać w najbliższym czasie  –  szepnęła w końcu Zosia i z troską zajrzała w czeluście lodówki chcąc sprawdzić na ile starczą im zgromadzone zapasy. Następnie popróbowała gotującej się na piecu zupy jarzynowej i dosypała do niej suszonego lubczyku, za którym wprost przepadała. Zaraz też boski aromat zupy rozniósł się po całym pomieszczeniu. Czując go psy oblizały się łakomie.  A i ja, pajęczyca, westchnęłam z błogości. No cóż! To głównie z powodu tych cudnych woni oraz miłego ciepełka tak lubiłam w tej kuchni przebywać. Nieraz też dane mi było popróbować przeróżnych smakowitości, gdy gospodyni nie chciało się od razu myć naczyń i mogłam w spokoju pobuszować między talerzami ustawionymi w zlewie. Najbardziej smakował mi rosół i pływające w nim niteczki białego mięska, natomiast te ostre, pachnące czosnkiem sosy, za którymi przepadali moi gospodarze budziły mój najwyższy wstręt. Zaprawdę, dziwne są upodobania rodzaju ludzkiego!

- Jakoś damy radę! Już nie raz w podobnych okolicznościach dawaliśmy. Najwyżej,  jakby co, wybierzemy się w przyszłym tygodniu piechotą do miasteczka – odrzekł Grześ, zaciągając się przy tym z lubością papierosem.

- A propos! Papierosów Ci starczy? – zapytała z troską Zosia wiedząc, jakim stresem napełnia jej męża brak takowych.

- Na trzy dni mam! A potem się zobaczy! – zaśmiał się Grześ i wypuścił z papierosa zgrabny dymek, który powędrował aż do mnie, na środek żyrandola. Czując to rozkaszlałam się okropnie i zirytowana postanowiłam natychmiast za pomocą mojego niewidzialnego, nitkowego pomostu ewakuować się do zacisznej skrytki za meble kuchenne. Tam ukokosiłam się w cieple i ciszy swojskiej pajęczyny a potem zasnęłam zmęczona wydarzeniami tego dnia tak bardzo, jakbym to ja sama wyciągała zielonego opelka z pełnego śniegu rowu…

    Spałam jak kamień i śniły mi się jakieś długie zimowe wędrówki wśród chrzęstu i skrzypienia, białe i zdumiewająco puste przestrzenie, dotyk czegoś zimnego, lecz przy tym przyjemnie mięciutkiego niczym moje pajęczyny zwinięte w kłębuszek. Wokół mnie rozciągała się bezkresna biel. Piękna, lecz groźna. Poczułam się w niej tak samotna i bezradna. Bezskutecznie szukałam ciepła, swojskich zapachów domowych, miłego głosu mojej Zosi, która nagle mi się gdzieś zgubiła… Już sama nie wiedziałam, czy to sen, czy rzeczywistość…

c.d.n.