Okiem pajęczycy – „Zima”, cz.8

- Z nieba żeście nam spadli! – sapnął uradowany gospodarz i ściągnąwszy rękawicę podał na przywitanie dłoń obu mężczyznom. A potem, jak to na wsi powszechnym było zwyczajem, poczęstował tamtych papierosami. W tym czasie odpięci ze smyczy Uzia z Acusiem uspokoili się nareszcie i obchodząc rumaki dookoła z ciekawością obwąchiwali leżące na drodze końskie łajno. Gospodyni natomiast z ogromną ulgą zdjęła ze zmaltretowanych pleców swój bagaż i oparłszy się o sanie, chroniąc się przed ostrymi promieniami słońca otarła spocone czoło i przysłoniła dłonią oczy spoglądając w stronę powożących tym bajecznym pojazdem tubylców.

- A gdzie to się Kazik wybierasz tymi pięknymi saniami? – zagaił znajomego Grześ po chwili milczącego pykania papierosa.

- Ano! Jedziem zobaczyć jak tam nasz las po ostatniej zawiei wygląda. Wiecie, to tam za drugim zakrętem. Zobaczym, co się złamało, co trza wyciąć i uprzątnąć – odrzekł zwany Kazikiem gruby woźnica.

- Pewnikiem sporo sosenek powaliło. A pogoda dobra, to wzielim i się wybralim! – dodał dziarski czterdziestolatek zasiadający na koźle obok Kazika.

- To, co? Jedzieta z nami czy nie jedzieta? – ponowił pytanie Kazik uśmiechając się od ucha do ucha.

- Pewnie, że jedziemy! – pospieszyła z zapewnieniem  gospodyni.

- Gdzież byśmy przegapili taką okazje? Tylko, czy psy za nami polecą?

- Co mają nie polecieć? Toż to bajka! - zaśmiał się woźnica – Ja też kiedyś miałem dwa psy, to zawsze chętnie za wozem albo traktorem biegały. Potem, jak już ze starości sił nie miały biegać, to przy budzie zostawały i wyły za mną z wielkiej tęsknicy. Takich psów, to ja już mieć nie będę… Szkoda, szkoda wielka! – westchnął i zamyślił się głęboko a jego oczy przepełniał taki żal, że aż ten drugi mężczyzna musiał go mocno po plecach trzepnąć żeby oprzytomniał.

- A co się stało z tymi psami? – zapytała nieśmiało Zosia a Grześ, pewnie bojąc się jakiej drastycznej odpowiedzi, chrząknął znacząco i chcąc odwrócić uwagę od jej pytania końmi zaczął się zachwycać.

- Ze starości mi padły, niebożęta. Ale swoich lat spokojnie dożyły i do końca wiernie służyły, gospodarki pilnując i nikogo obcego za płot nie wpuszczając, lisy i jastrzębie odpędzając i z dzikami nie raz przeprawy mając. Za to codziennie dostały dobre żarcie do miski a i kości ze świniobicia zawsze się dla nich znalazły  – wytłumaczył Kazik a potem wyciągnąwszy ramiona wziął od gospodarzy bagaże i pomógł im wsiąść a następnie jakoś się w prostych, chłopskich saniach ulokować!

- My też dźwigamy właśnie jedzenie dla naszych psów! – oznajmiła Zosia sadowiąc się wygodnie na jakichś starych szmatach wyściełających sanie.

- I dlatego panowie nam z nieba spadli, bo już ledwo z tymi ciężarami idziemy! A tu tyle jeszcze drogi przed nami – zawołała a Grzesiek usiadłszy obok niej zacmokał na psy, żeby nigdzie na boki nie odbiegały.

   I pojechaliśmy! Ju hu! Ju hu! Jak pięknie było tak mknąć! Dzwonki zawieszone u sań dzwoniły, końskie kopyta stukały, mijane krzewy i drzewa umykały coraz szybciej, mróz szczypał w policzki. Za nami biegły radośnie nareszcie wolne od uwięzi psiska a gospodyni przymykała oczy z zadowolenia i szeptała do męża, że czuje się prawie jak Kmicicowa Oleńka, tylko jej takiej szuby wspaniałej brakuje oraz słodkich pocałunków. Na to Grzesiek odrzekł, że on by nawet i mógł zostać Kmicicem, tylko żeby mu nikt potem boczków nie przypiekał. O czym on mówił? Nie miałam pojęcia. Ale Zosia widać rozumiała, bo chichotała radośnie a oczy błyszczały jej tak mocno, że Grzesiek porzuciwszy wszelkie konwenanse ucałował ją serdecznie, co gospodyni odebrała z wielkim zadowoleniem i bez krępacji oddała mu pocałunek. Widziałam to wszystko i słyszałam znowu bezpiecznie ulokowana w kapturze Grzesia, ponieważ korzystając z okazji wylazłam z jego kieszeni i przemaszerowałam do znajomej kryjówki tak szybko, jak tylko się dało. Jadąc tak minęliśmy w pewnym momencie zjazd wiodący do domu Wojciecha, ale gospodarze tak widać przejażdżką byli zauroczeni, że nawet nań uwagi nie zwrócili, zapomniawszy o tym, że w drodze powrotnej wstąpić tam obiecali. I wcale się im nie dziwię! Gdzieżby się nieborakom chciało przerywać taką podwózkę, kiedy piękniejszej i sposobniejszej w życiu nie mieli!

   Niestety, nasza wesoła przejażdżka skończyła się równie szybko jak zaczęła. Oto dojechaliśmy do lasu Kazika, gdzie ten zatrzymał swój wspaniały pojazd i raźno zeskoczył z kozła.

- Tu musim rozstać się! – oznajmił, wtykając za pazuchę małą siekierkę.

- Póki światło dobre jest przejrzym ze szwagrem naszą dziedzinę! A wy już tylko ze dwie stajania do siebie macie, to jakoś przecie dojdziecie! – dodał zdejmując z sań bagaże gospodarzy a potem im samym pomagając zleźć.

- To my bardzo panom za podwiezienie dziękujemy! I do nas zapraszamy, jakbyście byli kiedy w pobliżu. Zajdźcie, u nas skromnie, ale serdecznie! – zawołała sztucznie dziarskim głosem Zosia, bowiem usiłowała się właśnie samodzielnie jakoś z sań wykaraskać a widać było, że rozleniwiona miłą jazdą  i obolała po wędrówce zupełnie siły straciła. Całkiem się więc mocy owego Kazika powierzyła i zawstydziła, gdy tamten uniósł ją niczym piórko i na ziemi postawił. Takoż jej mąż pojękiwał cicho gramoląc się niezdarnie i bardziej zlatując niż zeskakując z pojazdu na ziemię wyciągnął na pożegnanie dłoń ku życzliwym woźnicom. Potem wędrowcy z wielkim trudem dźwignęli swoje plecaki oraz torby i postękując ruszyli w swoją stronę. Przed nimi biegły wiernie Uzia i Acuś nadal ciesząc się wyprawą i beztrosko ryjąc nosami w głębokim, sypkim śniegu.

- A psiska to ładne macie! Drugich takich w całej okolicy nie ma! – zawołał jeszcze za nimi Kazik i razem ze szwagrem zniknął między rozłożystymi świerkami.

- A ile właściwie metrów liczą sobie te sławetne staje? Bo mnie się zdaje, że jeszcze ze dwa kilometry przed nami – wychrypiała kilka lasków dalej gospodyni, rozluźniając szalik i przerywając nareszcie panujące między nimi, pełne znękania zmęczenie.

- Pewnie i tyle będzie – odrzekł z westchnieniem mimo panującej dookoła zimnicy spływający potem gospodarz i znowu zapalił papierosa, jakby mu ten dym w jakiś cudowny sposób sił mógł dodać. Znienawidzony plecak oparł o pień buka i rozglądając się dookoła wzdychał smętnie:

- Ach! I pomyśleć, że latem śmigam w te okolice bez żadnego problemu. O, tam, wśród modrzewi zawsze najładniejsze maślaki zbieram. A dalej, przy samej paryji to takie dorodne prawdziwki znajduję, że w try miga koszyk napełniam!

- No! A tam dalej najładniejsze wierzby rosną i na przedwiośniu wielkie bazie wypuszczają! Ależ kozy mają z nich zawsze radochę! A tam na polanie zawsze jest tyle niezapominajek i jaskrów! – jęknęła Zosia masując swoje obolałe ramiona i rozglądając się po monotonnie śnieżnej krainie, nie dającej w najbliższym czasie najmniejszych szans za odrodzenie zieleni. Zerkneła na psy, które najwidoczniej także odczuwały już zmęczenie, bo zwolniły swój bieg i bez uprzedniego entuzjazmu pokonywały kolejne wzniesienia.Uzia zatrzymywała się raz po raz, gdyż coś jej przeszkadzało w chodzeniu.

- Poczekajmy na naszą psinę, bo chyba śnieg lodowacieje jej między palcami i musi go sobie koniecznie wyjąć! - zawołała, widząc, iż Grzesiek  wysforował się na czoło pochodu i nie zwracając uwagi na maruderów za bardzo od reszty się oddalił.

- Zobaczysz Zosiu! Ani się obejrzymy a już wiosna będzie i jeszcze nie raz wspomnimy z uśmiechem naszą wyprawę!A pieski w letnie upały na pewno zatęsknią za obecnym zimnem – oparłszy się o pień przydrożnego buka spróbował pocieszyć ją gospodarz. A widząc, że żona nadal ma zbolałą minę zawołał:

- A wiesz ty co? Zdaje mi się, że słyszę już nasze koguty! Już nawet dostrzegam czubki grusz w ogrodzie. Może to fatamorgana, ale przecież jesteśmy już całkiem blisko!

- Bierzmy nasze bagaże i idźmy! Bój to jest nasz ostatni! Damy radę, drużyno pierścienia! – zagrzał do boju strudzoną małżonkę a potem nieomal upadając w głębokim śniegu zaczął brnąć przed siebie resztkami sił. Ona bardziej mocą woli niż udręczonego ciała szła jego śladem a każdy krok zdawał jej się ostatecznym, przekraczającym wszelką wytrzymałość wysileniem.

   Aż wreszcie za brzozowym zagajnikiem, za olszyną i grabiną, za potężnym bukowym lasem i za świerkowym młodniakiem, ujrzeli swój dom! Stał w oddali maleńki taki i samotny, w śniegowe i szadziowe pierzyny otulony, sadem śpiącym i polami drzemiącymi otoczony. Dom, kochany, upragniony, jedyny! Psy zwęszywszy znajomy zamach pobiegły naprzód bez trudu pokonując głębokie koleiny i zaspy. A gospodarze cudem jakimś odzyskawszy resztki energii podreptali przed siebie uśmiechając się przez łzy jak wędrowcy, co calutką ziemię dookoła obeszli i wreszcie do upragnionego raju się zbliżyli…

(Dokończenie tej zimowej opowieści w następnym odcinku!:-)