Okiem pajęczycy – „Zima”, cz.5

- O rety, olaboga! Zachciało mi się do Grzesiowego kołnierza włazić, to teraz mam za swoje! – jęczałam gramoląc się w lodowatym śniegu i na gwałt szukając czegoś ciepłego, w co mogłabym się wtulić. A śpieszyło mi się bardzo, bowiem korzystając z nadarzającej się okazji trzy pogórzańskie siostry: wichrzyca, śnieżyca i dujawica od razu wzięły mnie w obroty aby świstać, chichotać i złośliwie dmuchać w mą stronę mroźnym powietrzem. A potem poczęły toczyć kulkę śniegu, do której chciały mnie najwidoczniej przylepić!

- A niedoczekanie wasze! – pisnęłam i jak tylko mogłam najszybciej odbiegłam pod krzak tarniny, gdzie ku mej wielkiej radości znalazłam rękawiczkę Grzesia. Pewnie przy upadku wyleciała mu z kieszeni a teraz stała się dla mnie błogosławionym, ratującym życie schronieniem. Przycupnęłam w niej zwinięta w ciasną kulkę i próbując wykrzesać z siebie choć odrobinę energii zaczęłam nasłuchiwać dochodzących z zewnątrz dźwięków. Co nieco także widziałam, bowiem nie mogąc powstrzymać wrodzonej ciekawości przez dziurkę w rękawiczce podglądałam poczynania mych gospodarzy.

   Zobaczyłam, że Zosia pomogła Grzesiowi wstać i otrzepać się ze śniegu a potem dopytywała go o to, czy go aby coś nie boli, czy czegoś sobie przy upadku nie złamał.

- Nic mi nie jest – odrzekł całkiem dziarskim głosem Grześ – Mam więcej szczęścia niż rozumu, bo jakbym poleciał dalej to pewnie walnąłbym głową w pień tamtej brzozy. A tak to tylko trochę strachu się najadłem, no i pełno śniegu dostało mi się za kołnierz i do butów. Ależ mnie to ziębi!Brrr! – zatrząsł się gospodarz a gospodyni, czym prędzej wsadziła mu rękę pod podkoszulek i wydobyła stamtąd kilka wielkich grudek zbrylonego śniegu.

- To co? Wobec tego wracamy na drogę i idziemy dalej do miasteczka, tak? Dasz radę, kochanie? – dopytywała, troskliwie poprawiając mężowi szalik i mocniej naciągając mu czapkę na uszy.

- Pewnie, że dam! Tylko zrobię jeszcze zdjęcie temu miejscu, gdzie upadłem. Będzie na pamiątkę! – odrzekł Grześ z uśmiechem. Po chwili jednak uśmiech gwałtownie zniknął z jego oblicza. Okazało się bowiem, iż podczas wywrotki jego aparat fotograficzny doznał jakowegoś uszczerbku, ponieważ przycisk migawki zaciął się i mimo poprawiania baterii, karty pamięci oraz dokładnego oczyszczenia urządzenia nie dało się go w żaden sposób reanimować.

- A to feler! – westchnęła gospodyni patrząc ze współczuciem na zmartwionego męża. Grześ natomiast zaklął szpetnie, co widać przyniosło mu niejaką ulgę, ponieważ po chwili wróciły mu resztki optymizmu i stwierdził, że w domu na pewno da radę jakoś naprawić zbuntowane ustrojstwo. W końcu, jak na złotą rączkę przystało, nie takie już rzeczy naprawiał.

   Gospodyni zgodziła się z nim skwapliwie. Przecież jej Grzesiek sobie tylko wiadomymi sposobami, potrafił uzdrowić w ich domu wszystko: zepsuty hydrofor, grzałkę w czajniku, spłuczkę w ubikacji, pompę przy piecu C.O. i wiele innych, potrzebnych na co dzień rzeczy.

- Bez Ciebie marnie bym zginęła – zwykła powtarzać, gdy jej mąż z okrzykiem tryumfu pokazywał jej kolejne, naprawione przez siebie urządzenie. Dlatego wierzyła w niego i wiedziała, że póty będzie nad czymś siedział, aż mu to zapracuje.

   Ale dość już wszelkich dygresji, bo oto gospodyni wraz z gospodarzem, trzymając się za ręce wspinali się w milczeniu ku drodze i ku czekającym tam na nich, kręcących ogonami młynki, psom.

- A ja? Co ze mną?! – pisnęłam rozpaczliwie, usiłując wygramolić się jakoś z rękawiczki i podążyć za oddalającymi się ode mnie gospodarzami.

   Któż by jednak usłyszał cichy głos pajęczycy? Tym bardziej, że dujawica z wichrzycą robiły, co mogły by zagłuszyć moje rozpaczliwe nawoływania. A ja krzyczałam, ile tylko sił w płucach starczyło:

- Grzesiu! Wracaj! Jeśli nie po mnie, to chociaż po rękawiczkę! Przecież ręce ci zmarzną. Przecież nie dasz rady bez niej! Wracaj, proszę!

- Zosiu! Zosieńko kochana! Ratuj mnie biedną! Nie zostawiaj mnie tutaj na pewną śmierć!

   Jednak nikt nie zwracał uwagi na moje błagania. Wlazłam więc z powrotem do rękawiczki i robiąc obrachunek swego życia szykowałam się na rychły zgon. Szlochałam cichutko i trąc o siebie zmarznięte łapki rozmyślałam o tym, że już nigdy nie zobaczę wiosny. Nigdy nie dane mi będzie zjeść świeżych muszek ani popróbować motylich trucheł. Nie skosztuję też resztek z talerzy mych gospodarzy ani nie spojrzę gospodyni w oczy…

   Myliłam się jednak sądząc, że nikt nie słyszał moich lamentów. Oto wzbijając tumany śniegu podążała w mym kierunku ta wielka suka gospodarzy – Uzia. Węsząc dokładnie miejsce przy miejscu bez trudu znalazła zagubioną rękawiczkę pana i złapawszy ją swym krokodylim pyskiem zaniosła tryumfalnie pod stopy czekającego na wzgórzu Grzesia.

- A to dobra psina! Kochana, mądra i dobra! – rozczulał się Grzesiek głaszcząc i pieszcząc dumną ze swego wyczynu suczkę a Zosia przykucnęła przy niej, przytulając twarz do ośnieżonego boku i śmiała się, gdy korzystając z okazji Uzia polizała ją zamaszyście po okularach.   

   Potem gospodyni podniosła rękawiczkę i otrzepawszy ze śniegu podała ją gospodarzowi (trzepanie było dla mnie straszne, bowiem by nie wypaść z całych sił musiałam się trzymać się wełnianej, wyściełającej wnętrze rękawicy włóczki!). Jednak cudem jakimś udało mi się przetrwać to trzęsienie ziemi i ocaleć. I już chciałam westchnąć z radości, że wszystko dobrze się skończyło a psina Uzia będzie odtąd moją uwielbianą boginią, gdy gospodyni powiedziała coś, co znowu zmroziło mi krew w żyłach:

- No, skoro nasza psinka tak dobrze się spisała, to ubieraj Grzesiu rękawiczkę i idziemy dalej!

Słysząc powyższe znowu pisnęłam przerażona widząc, iż Grześ bierze skwapliwie z rąk małżonki odnalezioną część garderoby i bezceremonialnie zabiera się do jej zakładania...

- No tak! Ledwie uniknęłam śmierci z powodu zamrożenia, to teraz już na pewno nie uniknę zmiażdżenia! -  zapłakałam, czym prędzej uciekając do wnętrza najwęższego z tuneli wewnątrz rękawiczki, a będącego niczym innym jak otworem na mały palec.

- Wiesz co, Zosiu! Jednak powstrzymam się na razie z jej ubieraniem. Zobacz, jest taka zimna i mokra. Włożę ją do kieszeni to się przynajmniej ogrzeje! – oświadczył nagle Grzesiek a mnie od razu ogromny kamień spadł z serca. Moment śmierci został więc oddalony. A może ona wcale nie jest mi pisana właśnie dzisiaj w ten zimowy, mroźny dzionek? Może ocaleję i wraz z mymi gospodarzami przeżyję niejedną jeszcze przygodę? – rozmyślałam pełna teraz nadziei i optymizmu. Jednak zmęczenie przeżytym dopiero co horrorem kazało mi w tej chwili przymknąć oczy i zasnąć. Koniecznie musiałam odpocząć, aby dojść od siebie i móc dalej cieszyć się życiem oraz tą mroźną, lecz coraz bardziej ciekawą wyprawą…

   Znalazłszy spokój oraz błogie ciepło w kieszeni Grzesia przespałam w ten sposób resztę drogi do miasteczka. Obudził mnie dopiero warkot przejeżdżających w pobliżu samochodów…