Szukam imienia!:-)

   Ja, pajęczyca od od zawsze byłam bezimienna. Żyłam samotnie, z dala od innych pająków. One także nie łaknęły mego towarzystwa. Dzięki temu miałam dużo czasu na przemyślenia i obserwacje. Często by ocalić życie schodzić musiałam z drogi wszystkim czworonożnym i dwunożnym istotom a także tym skrzydlatym, mającym na mnie chrapkę. Przewędrowawszy kawał świata w poszukiwaniu najlepszego schronienia poznałam charaktery wielu ludzi i zrozumiałam, że choćby nie wiem jak byli sympatyczni, spokojni i miłujący przyrodę to w kontakcie ze mną nagle zaczynali zachowywać się histerycznie a nawet nabierali morderczych cech. Dziwiło mnie to i bolało, albowiem nigdy nie chciałam żadnemu z nich zrobić krzywdy. Co więcej, gotowa byłam żyć z nimi w pokojowej, a nawet przyjacielskiej koegzystencji. Nocami snułam niteczki pajęczych opowieści, wchodząc po srebrzystych niciach wyobraźni do snu śpiących ludzi. Czy jednak ktokolwiek to zauważył i docenił?  Niestety, nie! Nadal wszędzie czułam się zbędna, niechciana, obca. I nie dziwota, iż w końcu zwątpiłam już w to, że gdziekolwiek znajdę swe wymarzone miejsce.

   Aż po długiej wędrówce oraz wielu przygodach trafiłam do wiejskiego gospodarstwa Zosi i Grzesia. Zamieszkałam w ich przytulnej kuchni i badając panujące tu stosunki stwierdziłam, że nie mam ochoty już nigdzie stąd odchodzić. Zosia nie niszczyła moich pajęczyn a nawet podczas sprzątania uważała, by żadnej z nich nie uszkodzić. Co więcej, nie uciekała z krzykiem na mój widok a wręcz przeciwnie, spoglądała na mnie z szacunkiem i sympatią. Moja inność w niczym jej nie przeszkadzała. Odwiodła też swego męża od zakusów na moje pracowicie tkane niteczki, tłumacząc mu, że przecież one w niczym im nie szkodzą a wręcz przeciwnie, dzięki obecności zaprzyjaźnionego pająka w domu jest zdecydowanie mniej much, komarów i innego latającego tałatajstwa.

   Nareszcie poczułam się dobrze,  swojsko i bezpiecznie. Ich dom stał się moim domem. Po pewnym czasie nabrałam chęci na tkanie nowych, solidnych pajęczyn oraz na snucie niteczek kolejnych pajęczych opowieści. Zosia polubiła moje bajania.  Także Grześ słuchał ich z ciekawością. Na dodatek okazało się, że poza moimi gospodarzami znalazło się jeszcze kilka miłych osób chętnych do poznawania pajęczych historii. Jestem z tego bardzo, ale to bardzo zadowolona! Uśmiecham się od ucha do ucha i gromadzę materiał do nowego tkania mych opowiastek.

   Ostatnio, dzięki zaprzyjaźnionym czytelnikom tychże historyjek nabrałam chęci, aby mieć własne imię. Nie chcę już być anonimową pajęczycą! Pragnę by znający mnie ludzie mogli mówić do mnie po imieniu. Odmieniać to imię przez wszystkie przypadki. Zdrabniać je i zmiękczać. Pogrubiać i rozbudowywać. Chcę być pajęczycą co się zowie!:-)

   Drodzy czytelnicy tego bloga! Szukam imienia i proszę Was byście mi w tym pomogli. Niniejszym ogłaszam konkurs na imię dla pajęczycy! Wpisujcie w komentarzach pasujące do mnie, Waszym zdaniem imiona. Wymyślajcie, co Wam tylko do głowy przyjdzie. Ja wraz z Zosią i Grzesiem zastanowię się nad imionami, rozważę, przymierzę, w którym z nich będę się najlepiej czuła, z którym będzie mi do twarzy. Kochani! Macie tydzień na zgłaszanie propozycji. A potem ogłoszę zwycięzcę tego konkursu. Zwycięzca otrzyma w nagrodę słoik najpyszniejszych na świecie konfitur z czarnego bzu, autorstwa mojej gospodyni. Ode mnie zaś dostanie jakiś drobny upominek, który na razie niech pozostanie niespodzianką!:-)

   Acha! Pewnie nie raz zastanawialiście się jak ja właściwie wyglądam? Otóż wyglądam tak, jak każdy z Was mnie sobie wyobraża.  Zmieniam się w zależności od światła, nastroju, pory roku i własnych potrzeb. Poniżej mój portret wykonany przez autorkę tego bloga. Czy jestem na nim podobna do siebie? Sama nie wiem! Jednak Olga właśnie tak sobie mnie wyobraziła a ja spoglądam na tę pucułowatą twarz kasztanowłosej pajęczycy z portretu i uśmiecham się wesoło!:-))