Okiem pajęczycy – „Zima”, cz.7

   Czekanie na Zosię przeciągało się ponad miarę. Utrudzone psy pokładły się pokotem na poboczu drogi i z miejsca zasnęły. Ja, niestety, byłam albo zbyt wyspana albo zbyt zmarznięta by znowu oddać się w objęcia Morfeusza. Takoż i Grzesiek miał serdecznie dość tego lodowatego powietrza, które przenikało go mimo ciepłej kurtki i nasuniętego na głowę kaptura. Dreptał w miejscu i dreptał. Chuchał na zmarznięte dłonie i chuchał.

- Co się stało, że ta nasza pani tak długo nie przychodzi? – zagadywał raz po raz do psów i samego siebie.

- Może przewróciła się, gdy tak biegła i teraz leży tam biedula, wyglądając jakiejś pomocy a ja o niczym nie wiem?

- Szkoda, że nie wziąłem drugiego telefonu. Przydałby się teraz bardzo! – biadał i był już bardzo bliski decyzji by wziąć wszystkie leżące na śniegu manele i udać się na poszukiwanie zaginionej małżonki. Ledwo jednak powziął to postanowienie i stękając z ponadludzkiego wysilenia uniósł oba plecaki, gdy na widnokręgu ukazała się maleńka sylwetka wytęsknionej połowicy. Widać było, iż biegła ku niemu co sił. W dłoniach dzierżyła małą reklamówkę. Co i rusz nogi rozjeżdżały jej się na boki i dwa razy o mało co koziołka nie wywinęła. Wprawdzie w promieniach południowego słońca pokryta śniegiem szosa nie wygladała wcale na śliską, jednak ledwo utrzymująca równowagę kobieta przekonywała się, że złudne to było wrażenie .

- Jestem już, jestem! – zawołała zdyszana, gdy dotarła do oczekujących a Grzesiek z radości sam nie wiedział czy ma ją całować czy besztać za tę długą nieobecność.

- Kochanie! Pomóż mi ubrać plecak i ruszamy do domu a po drodze opowiem ci, czemu tak zamarudziłam! – sapnęła i opędzając się od żywiołowo witających ją psów dała siarczystego buziaka mężowi wyczekująco spoglądającego w jej rumiane oblicze.

- Wyobraź sobie, że spotkałam w sklepie Jadzię od Antoniego. Córka przywiozła ją na zakupy, bo Antoni w szpitalu od kilku dni leży! Jadzi zebrało się na zwierzenia i nie miałam serca jej przerywać. A jednocześnie wiedziałam, że stoisz tu, marzniesz i na pewno martwisz się o mnie. No, ale na szczęście jakoś się w końcu wyrwałam i mogę ci zreferować pokrótce, co i jak – zaczęła po chwili swą opowieść, gdy oddech nieco jej się uspokoił i zrównała się w marszu z Grzesiem.

- Czyżby Antoni doznał jakowegoś uszczerbku na zdrowiu podczas tego zdarzenia, gdy wpadł do rowu przed naszym domem? – zdumiał się Grzesiek.

- A skąd! Złego diabli nie biorą! On jeszcze wtedy, zaraz po powrocie do domu miał tyle siły by wciec się na żonę tak bardzo, że przeklinając najgorszym rynsztokowym słownictwem talerzem z zupą na podłogę rzucił, gdy mu obiad podała a potem spił się na umór i na dwa dni w ogóle przestał się do niej odzywać, jakby mu nie wiem, jaką krzywdę wielką zrobiła. A nigdy nie zgadniesz, o co był na nią tak zły! – zawiesiła głos gospodyni.

- Ja myślę, że takiemu furiatowi to nie trzeba żadnego pretekstu by się awanturować! – westchnął gospodarz – Przecież on od dawna bez powodu dręczy tę biedną kobietę!

- No, ale dobra! Co wymyślił tym razem?

- Wyobraź sobie, że nie spodobało mu się, jak ona serdecznie się z Tobą pożegnała, ściskając cię nazbyt wylewnie jak na jego gust! – parsknęła Zosia, wydając z siebie nieco histeryczny chichot.

- To, co? Czyżby Antoni był o mnie zazdrosny? – w niebotycznym zdumieniu wytrzeszczył oczy Grzesiek.

- To już zupełnie w głowie się nie mieści! Ten Antoni do reszty sfiksował. Przecież ta biedna Jadzia mogłaby być moją matką! – zaśmiał się a ja przypomniawszy sobie przygarbioną ze starości sylwetkę owej Jadzi oraz jej pomarszczoną niczym zimowe jabłuszko, schorowaną twarz, w duchu przyznałam mu rację.

- No, niestety! Tak mu się ubzdurało, że kobiecina się w tobie na zabój zadurzyła. Ale jak to ty mówisz, spotkała go kara boska na bieżąco, bo dwa dni potem dostał tak takiego silnego ataku zapalenia woreczka żółciowego, że zabrało go pogotowie i dotąd w szpitalu leży – odparła Zosia z ciężkim westchnieniem.

- Ale wiesz, to dla niej lepiej! Przynajmniej ma teraz trochę spokoju w domu i córka mogła ją nareszcie odwiedzić, bo ten wariat przecież się jej wyrzekł i zabronił pojawiania się w gnieździe rodzinnym – dodała.

- A Jadzia to naprawdę złoty człowiek. Wyobraź sobie, że ona co drugi dzień wsiada w autobus i jedzie te czterdzieści kilometrów do szpitala żeby odwiedzić tego swojego ancymona! Kompoty mu zawozi i pieluchy. Ciuchy do prania zabiera. Siedzi przy nim wiernie, wysłuchuje jego marudzenia i narzekania na lekarzy, pielęgniarki oraz całą resztę świata. Na siebie zresztą też, bo nawet tam ten człowiek się na niej wyżywa. Gada jej, że się całkiem zapuściła, roztyła i o gospodarstwo za mało dba, że wstyd mu tylko przed światem robi, że im starsza tym durniejsza i takie tam inne okropieństwa…

 - A tymczasem z jej sercem coraz gorzej. Arytmia się nasila. I z chodzeniem ma problem. Wiesz, już drugi staw biodrowy odmawia jej posłuszeństwa. A znerwicowana jest przy tym tak mocno, że opowiadając mi o swoich przejściach płakała i cała się trzęsła. Boję się o nią, naprawdę się boję… – szepnęła gospodyni odwracając głowę by mąż nie dojrzał zbierających się w jej oczach łez.

- Mogłaby przecież przeprowadzić się do tej córki do miasta – odparł gospodarz – Za jakie grzechy ona tak cierpi i znosi to wszystko? W mieście miałaby przecież o wiele lżejszy żywot!

- No tak! Tak samo i ja jej powiedziałam. A ta córka to już wiele razy jej przenosiny do siebie proponowała, a Jadzia wciąż ma jeden argument, że skoro mu ślubowała, to już przy nim do śmierci pozostanie a poza tym przecież on by sobie bez niej nie poradził… Wiesz, ona jest bardzo wierząca. Ta wiara to jedyne, co dodaje jej sił. To busola i opoka a jednocześnie rodzaj nałożonych przez samą siebie kajdan. Ale nie mnie to oceniać… - zamyśliła się Zosia.

- No więc co mogłam począć? Wyściskałam tę naszą kochaną Jadziunię mocno i życzyłam, żeby jakim cudem w tym roku jej los się odmienił. Żeby nareszcie mogła odsapnąć, za swoje zdrowie się wziąć. Coś jeszcze z tego życia mieć. Ale sama nic a nic nie wierzę w spełnienie tych życzeń… - gospodyni głośno wysiąkała nos, poprawiła paski plecaka a potem kończąc już temat Jadzi zawołała nieco sztucznie dziarskim głosem:

- Powiem ci Grzesiu, że wolałabym  co dzień nosić przez dziesięć kilometrów taki ciężki plecak, niż choćby przez jeden dzień mieć za męża takiego Antoniego!

- To jednak nie jestem taki zły? A tak czasem narzekasz! – uśmiechnął się Grześ i cmoknął żonę w policzek.

   Potem przez jakiś czas moi gospodarze nic nie mówili, albowiem droga zaczęła prowadzić coraz mocniej w górę a im zmęczenie mocno już widać dawało się we znaki, bo co i rusz przystawali a te przystanki coraz dłuższe były. Tylko wyspane psy pełne niezmordowanej energii wciąż parły do przodu chcąc jak najszybciej dotrzeć do widocznej w oddali linii lasu. Pogoda na zimowy spacer zrobiła się wprost wspaniała. Słońce zupełnie rozgoniło chmury. Nawet najlżejszy wiaterek nie poruszał zmrożonymi gałązkami mijanych drzew i krzewów. Śnieg lśnił diamentowym błękitem a odcień nieba był tak jaskrawy, że aż nierzeczywisty. Jednak Zosia i Grześ nie mieli sił by się tym wszystkim zachwycać. Ich sylwetki były coraz bardziej przygarbione a kroki coraz powolniejsze. Bardzo było mi ich żal i zaczęłam obawiać się, ze jak tak dalej pójdzie, to nigdy nie dotrzemy do domu…

- Chyba żeśmy przecenili swoje siły! – szepnął w końcu gospodarz po raz kolejny przystając i ciężko dysząc.

- Szkoda, żeśmy nie kupili choć butelki wody mineralnej, bo całkiem mi w gardle zaschło! – wychrypiał.

- Ale mamy mandarynki i batoniki czekoladowe! Przekąśmy małe co nieco! – zaproponowała Zosia

 – Koniecznie trzeba się jakoś wzmocnić, bo jak tak dalej pójdzie to padniemy tu przy drodze, jak jakie zmordowane szkapy, śnieg nas przysypie i na wiosnę znajdą nasze stwardniałe na lód ciała!

   I gdy łapczywie wysysali soczysty miąższ z owoców oraz smakowicie chrupali czekoladowe batony, częstując przy okazji psy herbatnikami nagle z pobliskiego, mijanego właśnie gospodarstwa wyjechały wspaniałe niczym z baśni o królowej Śniegu sanie. Uzia z Acusiem rozszczekały się okropnie a potem wystraszywszy się widać potężnych koni schowały się za gospodarzami i stamtąd nadal ujadały popatrując podejrzliwie na te wielkie, nic sobie z tego hałasu nierobiące zwierzęta.

- Idziecie w stronę lasu? Jak chcecie żeby was trochę podwieźć to pakujcie się na sanie! – zawołał dzierżący lejce gruby, rumiany gospodarz. A siedzący obok niego pomocnik zaśmiał się wesoło i zacmokał serdecznie na psy…