Okiem pajęczycy – „Zima”, cz.6

- Dzień dobry, Wojciechu! Ze sklepu wracasz?– zagadnęli wtem moi gospodarze do kogoś a ja, czym prędzej wychyliłam głowę z kieszeni Grzesia, by ujrzeć rzeczonego Wojciecha.

- Ano, ze sklepu! A naczekałem się tam z godzinę chyba, bo prądu od świtu nie było. Ludziska stali na tym mrozie i pomstowali, przytupywali, kawały dla rozrywki sobie opowiadali a Franek, ten pijaczek z Poręby to nawet butelczynę przyniósł i częstował znajomych, że to niby rozgrzać się koniecznie trzeba! – odrzekł kierowca czerwonego autka, które zatrzymało się tuż przy nas. Szczupluteńki, kompletnie łysy mężczyzna spoglądając spoza zaparowanych okularów uśmiechał się szeroko do Zosi i Grzesia.

- Ale otworzyli w końcu? – zawołała Zosia przekrzykując rozszczekane psy, trzymane teraz na smyczy a wyrywające się do każdego samochodu tak mocno, że gospodarze ledwo je mogli powściągnąć.

- No, na szczęście otworzyli! I aptekę też, bo nam z Eulalią leki się skończyły i marnie by już dzisiaj bez nich było!- odkrzyknął tamten i zapraszając gospodarzy by w drodze powrotnej z miasteczka koniecznie wstąpili do jego chałupy, ostrożnie odjechał kompletnie zaśnieżoną, asfaltową drogą ku położonemu tuż przy lesie domowi. 

   Wówczas wędrowcy nabrawszy widać nowej energii w mocno zmęczone już członki ruszyli przed siebie czym prędzej by dotrzeć do upragnionego centrum miasteczka, stanowiącego kilka małych sklepików spożywczych i przemysłowych, dwa markety dużych sieci handlowych, pocztę, aptekę, bibliotekę, zakład fryzjerski, bank, ośrodek zdrowia oraz urząd gminy. Rozglądałam się z ciekawością, bo choć wiosenną porą byłam tu raz z Grzesiem, to zimą wszystko wyglądało inaczej. Dobrze, że zdołałam się bezpiecznie ulokować w jego kieszeni, bowiem gdy zmarzły mu ręce skwapliwie skorzystał z rękawiczek.

   Objuczeni zakupami, odziani w puszyste berety albo czapki uszanki i grube płaszcze, opatuleni szalikami ludzie stali na przystanku autobusowym. Inni taszczyli na sankach butle z gazem albo worki z paszą dla zwierząt gospodarskich. Jeszcze inni dopełniali swe siatki wędrując od sklepiku do sklepiku a napotkawszy po drodze znajomych zatrzymywali się chętnie i wdawali w przyjazne pogawędki. Takoż i do moich gospodarzy raz po raz ktoś miło zagadywał, urodą ich psisk się zachwycając albo o zdrowie grzecznie dopytując. Jednakże opiekunowie Uzi i Acusia szybko kończyli te rozmowy, albowiem psiska tak entuzjastycznie rwały się ku każdemu napotkanemu, piszcząc przy tym i ujadając, że niewiele było słychać z tych pogaduszek. 

- No, to jaki mamy plan działania? – zapytał pogodnie Grześ, gdy już wybrał z dziwnej maszyny kilka kolorowych papierków a potem schowawszy je do sfatygowanego portfela zapalił ostatniego ze swych papierosów.

- Trzeba by oblecieć wszystkie sklepy i zobaczyć, co mają dla psów – odparła gospodyni, głaszcząc pyski swych ulubieńców.

- W końcu po to głównie tu przyszliśmy! Ja pójdę do delikatesów a ty poczekaj tu na skwerku z psami – dodała i poprawiwszy plecak zniknęła w głębi największego przy rynku sklepu.  Słysząc to rozsiadłam się wygodniej w kieszeni Grzesia i wystawiwszy twarz ku coraz mocniej świecącemu słońcu ogrzewałam się z rozkoszą.  Czynność tę przerwał mi dopiero powrót gospodyni, która stanęła właśnie przy nas z wypakowanym po brzegi plecakiem.

- Kupiłam dziesięciokilowy worek suchej karmy dla naszych pupili, kilka puszek pasztetu i trzy kilo kości. Więcej już nie zmieszczę! – sapnęła, poprawiając wrzynające się jej w ramiona paski plecaka.

- Teraz ja popilnuję psów a Ty leć z powrotem do sklepu, bo mają tam tanią wątrobę! Kup ile się da! Tylko przypilnuj żeby Ci ją dobrze zapakowali, żeby nie przeciekła i całego plecaka nie wyświniła! – zarządziła a Grzesiek powierzywszy jej obie smycze zniknął w głębi marketu. A ponieważ nadal tkwiłam w jego kieszeni toteż miałam wątpliwą przyjemność poznania wnętrza tego ogromnego przybytku.

   Uderzyła me nozdrza nieznośna kakofonia dźwięków i zapachów. Otaczały mnie rozmowy ludzkie, szelesty papierków i opakowań, nawoływania ekspedientek, że mandarynki się skończyły i trzeba donieść z zaplecza, muzyczka sącząca się nie wiadomo skąd, dzwonki telefonów komórkowych i szufladek kas elektronicznych. Aż w głowie mi się od tego zakręciło.  No i ta okropna mieszanka dziwnych woni napierała zewsząd. Czegóż tam nie było! Aromat świeżego chleba, ciasteczek, kiełbasy, proszków do prania, owoców cytrusowych, wonie obory i potu ludzkiego, piwa, perfum oraz miętowych gum do żucia. Zrobiło mi się od tego wszystkiego niedobrze.  Chciałam stamtąd jak najszybciej wyjść. Jednak Grzesiek zamiast skrócić do minimum czas przebywania w sklepie zaczął się przekomarzać z jego pracownicami, targować i po swojemu żartować. Jego koszyk był już po brzegi wyładowany a jemu wciąż nie było dosyć!

- Kończ waść, wstydu oszczędź! – zakrzyknęłam zdruzgotana, gdy kręcąc nosem na proponowany przez ekspedientkę kawał krwistego mięsa zażądał przyniesienia z zaplecza ładniejszego. A czas płynął i płynął. Mnie robiło się coraz bardziej nieswojo na żołądku i gorąco na ciele. Tymczasem gospodarzowi wcale się nie śpieszyło, chociaż za szybą wystawową delikatesów stała najwidoczniej zniecierpliwiona długim czekaniem Zosia i zaglądała do środka chcąc dojrzeć, czymże to zajmuje się jej niesubordynowany małżonek. Tuż obok pyski do szyby przystawiały psiska i aż tutaj słyszałam ich tęskne skomlenie! Na dodatek w tym momencie zbliżył się do nas jakiś zielony na twarzy, ziejący podłym tytoniem i wczorajszym alkoholem starszy mężczyzna i wdał się w dyskusję z mym gospodarzem.

- A panie, to pańskie psiska tam na polu? – zapytał tenże i wyszczerzywszy się w szczerym uśmiechu pokazał jedyne, jakie widocznie posiadał, dwa żółte zębiska! – zapatrzyłam się na nie z podziwem, domniemywając, iż starzec ów zgryzł pewnie w swym długim życiu niewyobrażalnie wiele kości oraz sucharów a teraz zapewne, jak na wampira przystało, odżywia się krwią nietoperzy oraz szczurów.

- A pewnie, że moje! – odrzekł z dumą Grzesiek, podkręcając przy tym zamaszyście wąsa – Piękne, co? – uśmiechnął się od ucha do ucha.

- Nadałby mi się taki w gospodarstwie! Zwłaszcza ten biały na złego wygląda. Dobry stróż musi być?

- odparł szczerbaty osobnik a ja zerknęłam na Acusia, o którym była teraz mowa i ujrzawszy jego wesoły, zębiasty, psi uśmiech pomyślałam, że rzeczywiście mimo miłego usposobienia psiak ten potrafi strzec gospodarstwa, groźnym ujadaniem przy płocie odstraszając wszelkich podejrzanych, a zwłaszcza zataczających się w alkoholowym widzie, intruzów.

- Ile by pan za niego chciał? Litra bym postawił. Wystarczy? – uśmiechając się chytrze drążył temat cuchnący tytoniem mężczyzna a mnie aż cofnęło. Coś podobnego najwidoczniej poczuł i Grzesiek, bo uśmiech gwałtownie zniknął z jego oblicza i gospodarz zrobił krok w tył spoglądając bez uprzedniej życzliwości w stronę nagabującego.

- Moje psy nie są na sprzedaż! – odrzekł krótko i najwidoczniej chciał zakończyć rozmowę, jednak tamten nie odpuszczał.

- A nie ma pan jakichś szczeniaków po nich? Bo ja bym wziął chętnie!

- Mam, ale one też nie na sprzedaż! – skwitował Grzesiek i odwróciwszy się od tamtego popchnął koszyk ku kasie.

- Dałbym i dwa litry, panie! – nie odpuszczał szczerbaty – Mnie niedawno sukę ciężarówka potrąciła, bo mi się psiajucha z łańcucha urwała i prosto pod koła wleciała. A lis  - przechera kury dusi, to pies musi w gospodarstwie być! No nie bądź pan sobek, po co panu tyle psów?! Toż to żywić trza a dochodu z tego żadnego! – nie przestawał molestować tamten aż się gospodarz żachnął i odwróciwszy się gwałtownie ku szczerbatemu odrzekł podniesionym głosem:

- Mam, ile chcę mieć! Wolno mi! I w ogóle, niech mi już pan głowy nie zawraca, bo śpieszę się!

- A to ludzie teraz nieużyte! Pewnikiem miastowe! Pany takie i owakie! Człowiek grzecznie zagaduje a tu go takie nieprzyjemności spotykają – żalił się szczerbaty, spoglądając złym okiem na Grzesia. A widząc, iż ten nie reaguje, załadowawszy koszyk najpodlejszym gatunkiem piwa podążył ku drugiej kasie, nie chcąc już najwidoczniej mieć nic do czynienia z „niegrzecznym” gospodarzem.

 - Uff! – odetchnęłam z ulgą. I Grzesiek też chyba odetchnął, bo uśmiechając się porozumiewawczo do ekspedientki przy kasie dołożył jeszcze do zakupów kilka jogurtów, czekoladowych batoników oraz herbatników, bo akurat były na promocji. Potem zapłacił i załadowawszy plecak oraz dodatkowo biorąc do ręki także pełniutką lnianą torbę z uszami radośnie wyszedł ze sklepu podążając do swej zniecierpliwionej małżonki i wyrywających się ku niemu psów.

- O czym ty żeś tyle gadał z tym pijakiem? I co udało ci się kupić? – dopytywała Zosia, zaglądając z ciekawością w głąb Grzesiowej torby.

- Ach, daj spokój! Umęczył i zirytował mnie ten chłop okropnie. A Ty wiesz, kto to był? To ten Franek, pijaczyna na całą okolicę znany. Ten, co to po pijaku autem jeździ, za młodymi dziewczynami się ugania a psy wciąż jak rękawiczki zmienia. Co i rusz mu jakiś ginie! Wojciech nam o nim wspominał, pamiętasz? A ja go już nie raz w kiosku ruchu spotkałem, jak bibułki do tytoniu kupował i znajomych natrętnie zagadywał – wytłumaczył gospodarz i dla poprawy nastroju wręczył żonie czekoladowego batonika, którego ta przełamała na pół, jedną jego część wkładając w usta męża a drugą sama chrupiąc ze smakiem.

- A dla nas? A dla nas nic nie ma?! – oblizując się łakomie i popiskując poczęły przypominać o sobie ich wielkie, podskakujące teraz do twarzy swych opiekunów psy.

- Dla was, moje nienażarte wilczyska mam w plecaku pełno smakołyków. Kupiłem dziesięć kilo kurzych korpusów i pięć kilo wątroby i jeszcze trochę kości od schabu. Ciekawym, swoją drogą, jak ja to zdołam do domu donieść?!

 - Na teraz macie po herbatniczku, moje rumburaki z jednej paki. Zasłużyłyście przecież, wy wariaty z naszej chaty! – zaśmiał się Grzesiek częstując Uzię i Acusia, którym aż ślina kapała z pyska na widok paczki ciastek, trzymanej przez ich ukochanego pana.

   Ja na ten widok także poczułam dojmujący głód, ale o moich potrzebach oczywiście nikt nie pomyślał! A zjadłoby się cokolwiek! Jakąś małą muszkę – okruszkę! Biedronkę, stonkę, chrząszcza czy chrabąszcza! Oblizawszy się na myśl o tych wszystkich niedostępnych teraz frykasach otarłam łezkę z oka i westchnęłam ciężko nad dolą niekochanych przez nikogo pająków…

- No to skoro mamy wszystko, co trzeba, to możemy wracać do domu! – dała sygnał do odwrotu gospodyni i poprawiwszy mężowi czapkę, która miała denerwujący zwyczaj sadowienia się na czubku jego głowy ruszyła w stronę widocznych w oddali gór dzierżąc na plecach ciężki plecak a w dłoniach smycze. Psy rwały naprzód najwidoczniej nie mogąc doczekać się uwolnienia i swobodnego hasania pośród ośnieżonych wzgórz i lasów. 

- Poczekaj, poczekaj! Papierosów przecież jeszcze nie kupiłem! Muszę koniecznie wstąpić do sklepiku naszej ulubionej starszej pani! U niej wszystko jest o wiele tańsze niż w delikatesach!

- No dobra, idź! I kup przy okazji kilka rolek papieru toaletowego, bo się nam w domu kończy! – westchnęła.

- Tylko nie rozgaduj się tam, jak zwykle, bo słonce już wysoko a Isia i Ipcia na pewno doczekać się nas już nie mogą! – dodała.

- Załatwię wszystko w try miga! – obiecał gospodarz i jak na skrzydłach poleciał do swego upragnionego przybytku. I rzeczywiście już po chwili wyłonił się stamtąd paląc grube cygaro a w dłoni dzierżąc reklamówkę pełną papieru toaletowego.

- To już teraz naprawdę możemy wracać! – uśmiechnęła się na jego widok gospodyni – Daj, to Ci przywiążę tę reklamówkę do plecaka, to wygodniej będzie ją nieść! – zawołała a przyozdobiwszy męża majtającą mu się na wszystkie strony reklamówką ponownie ruszyła w drogę do domu.

   Ledwie minęli ostatnie miejskie zabudowania, gdy kobieta zatrzymała się gwałtownie i zmieszana zerknęła na truchtającego tuż za nią męża.

- A ty wiesz, żeśmy z tego wszystkiego kawy nie kupili? A jak sklep obwoźny jutro nie dojedzie, to trzeba nam będzie przejść na kawowy post!- oznajmiła i przysłaniając oczy dłonią popatrzyła za siebie, w stronę widniejących w dali budynków mieszczących się w centrum miasteczka.

- To jakby chciało Ci się polecieć z powrotem, to ja tu poczekam z psami! – odparł Grzesiek z ulgą stawiając na śniegu płócienną torbę i poprawiając ramiączka ciążącego mu plecaka.

- No to masz tu jeszcze mój plecak! Ja polecę najszybciej jak tylko się da a ty tu podrepcz trochę w miejscu, potuptaj, żebyś nie zmarzł przez ten czas! – zawołała Zosia i postawiwszy przy nogach Grzesia swój bagaż pobiegła w stronę pozostawionych daleko w tyle sklepów. Już po chwili zniknęła za zakrętem, co psy skwitowały żałosnym skomleniem i wyrywaniem się ku ukochanej, nie wiadomo po co, odchodzącej od nich pani. Grześ natomiast westchnąwszy głęboko rozkoszował się dymkiem z cygara i widokiem na bielejące w oddali, ośnieżone szczyty gór…