Okiem pajęczycy – „Zima”cz.1

   I oto nastała mroźna i śnieżna zima. Kolejna z zim, które spędzałam w wiejskim siedlisku mych gospodarzy – Zosi i Grzesia. Początkowo nie przypuszczałam, że tak się tutaj zasiedzę. Miałam zamiar odpocząć przez parę miesięcy a potem wyruszyć dalej na podbój świata. Jednak każdego dnia odkładałam decyzję o wędrówce na następny dzień, bo wciąż było tu tyle do zrobienia i tyle ciekawych rzeczy się działo. Aż w końcu stwierdziłam, że tak naprawdę to nie chce mi się już nigdzie łazić. Stara jestem i dość się w życiu nawędrowałam.  Zostaję, jakem pajęczyca nad pajęczycami! Odejdę tylko wtedy, gdy ktoś naruszy moje terytorium albo, gdy da mi poznać, iż jestem tu persona non grata!

   Póki co jednak traktowano mnie tutaj z szacunkiem a nawet czymś w rodzaju sympatii. Tutejsza gospodyni nigdy nie niszczyła moich misternych sieci za meblami kuchennymi. Najwidoczniej doceniała mą pracowitość i kreatywność, pomoc w polowaniu na muchy, komary, osy i biedronki. Nigdy też nie uciekała z krzykiem na mój widok a wręcz przeciwnie, czasem spotykałyśmy się na milczącym, pełnym głębokiego zrozumienia teta a tete. Tak zdarzało się wówczas, gdy gospodyni przysiadała zmęczona na kuchennym krześle i popijając herbatę zapatrzała się w przestrzeń za oknem. Wówczas wychodziłam ze swojej ulubionej szpary między szafkami i przysiadałam na samym brzeżku blatu wsłuchując się w myśli tej cichej kobiety. Wy ludzie nie wiecie o tym, jak świetnymi psychologami jesteśmy my, pajęczyce. Nie dajecie nam szansy na zbliżenie do siebie i przyrzekam wam – wiele na tym tracicie. Z Zosią było inaczej. Bez obaw patrzyła w moje przenikliwe oczy. Wiedząc, że ma jakieś zmartwienie starałam się przeniknąć swymi czułymi myślami do jej serca. Znaleźć dla niej jakąś nitkę pociechy i wytchnienia, której mogłaby się uchwycić. I zwykle mi się to udawało, z czego byłam bardzo dumna! Kiedy herbata była wypita Zosia wydawała z siebie głębokie westchnienie a potem uśmiechając się do mnie podążała do dalszego ciągu czekających na nią prac.

   I mnie również czekało sporo roboty. Musiałam przejrzeć wszystkie swoje sieci. Odkurzyć je i naprawić. Obejrzeć zgromadzone w mej tajemnej spiżarni musze truchła. Sprawdzić, czy dobrze się ususzyły, czy nie należałoby ich już teraz zjeść by zapobiec ich zepsuciu. Bo prawdę mówiąc chętnie przekąsiłabym małe co nieco… Najedzona lubiłam na kuchennym żyrandolu zwijać się w kłębek i stamtąd obserwować toczące się w tym domu życie. Czułam się tam bezpieczna i daleka od kotów, psów i podmuchów chłodnego powietrza krążącego często po domu w ten zimowy czas.

   W tym styczniowym dniu gospodarze co i rusz otwierali drzwi i okna, chociaż na dworze panowało wyjątkowe zimno a trzy siostry: wichrzyca,  dujawica i śnieżyca wyprawiały szalone tańce za oknem. Razem z nimi wariowały cztery psy, z którymi było prawdziwe utrapienie. Te kudłate bestie nie potrafiły się zdecydować, czy chcą pozostać w śnieżnej zamieci czy też w domowym ciepełku. Ilekroć na drodze pojawił się jakiś pies, przechodzień czy auto podnosiły szalony jazgot, drapały w okno i targały na strzępy nowiutką firankę chcąc koniecznie wyjść na zewnątrz. Zbyt dobrzy, jak na mój gust gospodarze zaraz posłusznie wypuszczali kapryśne psiska na dwór. Te pobyły tam chwilę a potem dalejże drapać w kratę balkonu albo we wstawione jesienią, dębowe drzwi. Widocznie łapeczki pieskom zmarzły i musiały się koniecznie w domku zagrzać! Oj, sto światów z tymi rozpuszczonymi jak dziadowskie bicze stworami! Będę musiała podpowiedzieć gospodyni, że konieczna jest w tym domu jakaś dyscyplina. Inaczej nieustanne przeciągi poniszczą moje najlepsze sieci a ja przeziębię się i zejdę nieboga z tego świata! No i jak ci ludzie sobie tu beze mnie poradzą?!

   O! A co to dzieje się za oknem? Jakiś samochód znowu wylądował w rowie a dujawica tak go w koło obtańcowuje, że kierowca nie daje rady wykaraskać się z przechylonego pod dziwnym kątem pojazdu. Dostrzegam z daleka, że z drugiej strony samochodu usiłuje wyjść pasażerka - jakaś starsza kobieta. A po co w ogóle opuszczała dom w taką zimową porę? Nie lepiej jej było siedzieć przy piecu i grzać w spokoju stare kości? Trudno mi nieraz zrozumieć dziwaczne fanaberie ludzi. 

   Oczywiście na widok samochodu w rowie psy znowu podniosły alarm. Wszystkie wypadły na zewnątrz i zaczęły skakać po płocie chcąc dostać się do owej kobiety. Nawet ta niewidoma biała psina podskakiwała wysoko i szczekała najgłośniej ze wszystkich. Miałam jednak nadzieję, że towarzystwo wkrótce się uspokoi, wróci na dłużej w domowe pielesze a mnie dane będzie zażyć w końcu poobiedniej drzemki. Ale nie, bo znowu zaczyna się jakieś zamieszanie. Rozemocjonowane psy nie dają za wygraną. Zaraz rozwalą ten kruchy płot, polecą w siną dal i tyle ich widzieli. (Ach, jak spokojnie byłoby wówczas znowu w domu!). 
   Widzę, że moi gospodarze ubierają się pośpiesznie. Naciągają na uszy śmieszne, wełniane czapy, na nogi wdziewają wielgachne buciory zwane przez nich gumofilcami a potem uzbrojeni w sznury i łopaty podążają ku wyjściu. Po co się pchają na zewnątrz w taki nieprzyjazny czas? I co, myślą może, że ja będę za nich do pieca dokładać i zupy jarzynowej doglądać?! A może idą tam by uspokoić wreszcie te psiska, do bud całe to hałaśliwe towarzystwo poprzywiązywać i mieć nareszcie trochę spokoju w domu? Otóż nie! Zosia i Grzesiek odganiając się od skaczących na nie psów i osłaniając oczy przed falą siekącego zewsząd śniegu podążyli ku owemu uwięźniętemu w rowie pojazdowi. Tam we dwoje wytaszczyli jakoś ze środka kobiecinkę, która z wdzięczności rzuciła się im zaraz na szyję. Po chwili, popłakując i dygocząc ze zdenerwowania, zaczęła im coś opowiadać. A ponieważ byłam bardzo ciekawa tej opowieści włączyłam turbodoładowanie w mych superczułych czujnikach dźwięku i już po chwili słyszałam wszystko tak wyraźnie, jakbym stała tuż obok przytupującej na śniegu ludzkiej gromadki…

c.d.n.