Zimowe spacery…

…Gdyby sądzić tylko po częstotliwości pojawiania się nowych wpisów na tym blogu, można by mniemać, iż Zosia, Grześ oraz ich psia czeredka śpią niby niedźwiedzie już od listopada. Ale nie śpią! A przynajmniej nie przez cały czas! Tak jak i niedźwiedzie nie zapadły w głęboki sen, bo zima była dotąd tak łagodna, iż nie było potrzeby podawać się sezonowej hibernacji. No chyba, że myślimy o atakach śpiączki, która to w miesiącach zimowych cyklicznie dopada moich gospodarzy oraz ich wielkie psiska. A także mnie, najmilszą na świecie pajęczycę! Ich ziewanie a potem chrapanie staje się w końcu zaraźliwe. Bywa, iż w ciągu dnia ucinam sobie kilka rozkosznych drzemek! Budzą mnie, niestety, szczekania psów biegających na podwórku albo domagających się wyjścia z domu. Ale to może i dobrze, że budzą, bo tak bym całą zimę przespała i niczego ciekawego nie widziała! A przecież to właśnie zimą nasze Pogórze jest najpiękniejsze!

   Ja, pajęczyca Adela Hildegarda chętnie uczestniczę w rodzinnych spacerach zimowych. Nauczyłam się podróżować w dziurawym kapturze Grzesia a Zosia właśnie z uwagi na mnie tej dziury nie ceruje. Kochana Zosia! Wie, jak lubię oglądać świat z wysoka siedząc wygodnie w mięciutkiej, ciepłej watolinie, którą wysłane jest wnętrze kapuzy. A i Grześ pogodził się z moim dyskretnym towarzystwem. Nie otrzepuje się nerwowo, nie prosi też żony by go z nagła po plecach podrapała.  Czasem tylko wynikają z mojej obecności na przechadzkach zabawne sytuacje. No bo zdarza się, że Zosia szepcze coś do mnie, a Grześ woła, żeby mówić głośniej, bo nie dosłyszał. Innym znów razem mówi do Grzesia a tu psy szczekają, śnieg skrzypi i znowu gospodarzowi nie udaje się usłyszeć słów Zosi. Za to ja słyszę wszystko, bo mój słuch jest kilkanaście razy silniejszy niż słuch ludzki. Niekiedy Zosia nie musi nic mówić a ja i tak słyszę jej myśli. A ona słyszy moje. I tak sobie bezgłośnie rozmawiamy. Wówczas Grześ znowu dziwi się, co jego Zosia taka milcząca? A ona spoza okularów wytrzeszcza na niego swe zielone oczęta i oświadcza, iż zdaje sobie sprawę, że wiekiem stała się małomówna, ale za to czuje, że świetnie porozumiewają się z mężem telepatycznie zatem i mowa staje się coraz bardziej zbędna…Hmmm!

   Ale wróćmy do zimowych spacerów. Wystarczy, że gospodarze popatrzą na siebie znacząco, wystarczy, że padnie jedno magiczne słowo – psy już wiedzą o co chodzi. I dalejże obskakiwać Zosię i Grzesia, dalejże tańczyć wokół nich,  wpadać na siebie wzajemnie i szczekać w pełnym uniesienia amoku. Gospodarze z wielkim trudem ubierają się w asyście bezustannie biegających wokół nich psisk. Potem jeszcze muszą dopaść szaleńców i założyć im obroże, jako że zazwyczaj w drodze powrotnej z lasu przynajmniej dwa psy są prowadzone na smyczy. Wówczas dwa pozostałe idą grzecznie obok. 

   Teraz póki co mowa jest o początku przechadzki.  Kiedy już wszyscy są gotowi do wyjścia rozpoczynają się wyścigi w kierunku bramy. Wypuszczone za bramę psie stado biega jakby im kto pieprzu pod ogony nasypał. Uszczęśliwione kudłacze gonią się, przewracają, obszczekują, skaczą na siebie wzajemnie oraz na biednych gospodarzy, którzy zaiste ze zdumiewającą cierpliwością znoszą te psie ataki. Nawet wygląda na to, że im się te szaleństwa podobają, bo roześmiani przyzywają raz po raz swe zwierzaki i głaszczą je mocno, tarmoszą, ze śniegu otrzepują, w formie podzięki serdeczne liźnięcia od piesków przyjmując.

   Miejsca do biegania jest w bród. Wokół łąki, pola i lasy bezkresne. Gąszcze nieprzebyte. Paryje głębokie. Puste drogi zimą przez nikogo poza nami nieuczęszczane. A wszystko to białą pierzynką okryte, dziewicze i lśniące od diamentowych skierek.

  Tylko Isia zwykła chadzać w zasięgu wzroku gospodarzy. Reszta psisk goni się po lesie, chowa w zaroślach, zbiega do potoku. Od czasu do czasu pojawia się na widnokręgu żółtawa sylwetka Acusia. Popatrzy, przemknie jak rakieta i znowu znika. Tuż za nim biegnie Ipcia, za wszelka cenę lubiąca kroku swemu ojcu dotrzymywać. Z drugiej strony drogi przechodzi przewodniczka stada, Uzia. Węszy i kopie w śniegu.  A już za moment wszystkie pojawiają się blisko nas ziając i dysząc. Z braku kałuż pragnienie zaspokajają czystym śniegiem.

  Chwila odpoczynku i nowa gonitwa! Pyski się psom śmieją. Ogony sterczą wesoło do góry. Dla nich ten spacer mógłby trwać w nieskończoność. Jednak gospodarzom ciężko jest przedzierać się przez głęboki śnieg. A jak jeszcze muszą się wspiąć pod górkę, to wysiłek ten wyciska z nich siódme poty. Oj, nie mają oni kondycji! Za to pieski mają jej aż nadto! Znowu biegną przed siebie jak strzały. Robią kółeczko i wracają. I jeszcze raz! Szczęśliwa, że dopadła swą siostrzyczkę Ipcię Isia poszczekuje radośnie i zaczepia tamtą do zabawy.

   Obszedłszy ulubione miejsca i trasy zmęczeni i spoceni gospodarze obierają wreszcie kierunek -  dom! Na dziś chodzenia wystarczy! Trzeba tylko jeszcze przywołać Ipcię i Uzię, złapać je na smycz i można wracać.

   To łapanie nie zawsze jest proste, bo gdy psiska są rozochocone wędrówką, robią wszystko by ona trwała i trwała. Nawoływane udają, że nie słyszą albo chowają się w sprytnie chaszczach i stamtąd obserwują przyzywających ich opiekunów. Po jakimś czasie jednak widząc, że trzeba wracać i basta, przychodzą niczym potulne baranki i posłusznie dają sobie zapiąć smycze.

   Niekiedy i Acusia bierze się na smycz, gdyż zdaje się, iż ten piesek lubi chodzić na uwięzi. Smycz jest dla niego przedłużeniem dłoni człowieka oraz dowodem na to, że jest tak samo kochany jak reszta psów. Tylko Isia zawsze biegnie wolna. Jednak ona z uwagi na swoją ślepotę i tak trzyma się blisko.

   I oto już przy świerkowym młodniaku pojawia się wyjście z lasu. Tuż zanim widać rozległe pola. A za nimi ukazują się budynki gospodarcze i dom. Upragniony, kochany dom! Już wkrótce psiska jeden przed drugiego pchają się w drzwiach by jak najszybciej dopaść wiadra z wodą i nareszcie do syta się nachłeptać.

  Teraz czeka nas godzinka lub dwie ciszy i spokoju. Psy kładą się gdzie bądź i śpią jak zabite. Gospodarze po mroźnym spacerze rumiani niczym jesienne jabłuszka rozpalają w piecu a potem usiadłszy przy stole, popijają gorącą herbatkę. A ja układam się w moim zacisznym kąciku za meblami kuchennymi i zapadam w słodką drzemkę pełną snów o śnieżnych wędrówkach…